และตลอดทั้งวันหลังจากที่กลับมาจากทานอาหารกลางวันธนัตถ์ก็แทบไม่มีสมาธิทำงานอีกเลย ลมหายใจผ่อนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมทั้งคำพูดของนิชาที่พูดออกมาก็ยังคงลอยวนเข้ามาในสมองซ้ำไปซ้ำมา
“ไอ้ธีร์แกเป็นอะไรของแกวะ ทำงานสิวะทำงาน” แม้ปากจะบอกว่าให้ทำงานแต่สมองเจ้ากรรมก็ไม่ยอมทำตามแต่อย่างใด จนธนัตถ์ต้องลุกเดินออกจากห้องไปล้างตาล้างตาเพื่อเรียกความสดชื่นให้ตัวเอง
และไม่รู้ว่าจังหวะเป็นใจหรือความบังเอิญใดๆก็ตามที่ทำให้ธนัตถ์และนิชามาเจอกันอีกครั้งเมื่อต่างคนต่างเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ทั้งสองต่างชะงักงันพร้อมใจกันถอนหายใจออกมาและเดินแยกย้ายกันไปคนละทาง
“ยิ่งหนีเหมือนยิ่งเจอแฮะ” นิชาบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่เดินแยกจากธนัตถ์มาได้สักพัก เช่นเดียวกับธนัตถ์ที่ก็บ่นกับตัวเองออกมาเหมือนกัน
“ทำไมมันถึงรู้สึกแปลกๆวะ สงสัยคงยังไม่ชิน” ธนัตถ์ส่ายศีรษะไปมาพลางคิดในใจ แล้วฉันจะคอยดูนิชา ว่าเธอจะสามา
