“ม๊า คิดถึงจังเลยค่ะ” นิชาวิ่งเข้ามากอดร่างนุ่มนิ่มของคนเป็นแม่ที่มายืนรอรับอยู่หน้าบ้านด้วยความคิดถึงส่วนคนเป็นแม่ก็อดตอบกลับมาเช่นกัน
“ขี้อ้อนว่ะ” กาแฟที่เดินตามหลังมาเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เมื่อเห็นน้องสาวยืนกอดกับผู้เป็นแม่ ทั้งๆที่น้องสาวเขานั้นกลับมาบ้านแทบจะทุกอาทิตย์ ส่วนนิชาเมื่อถูกพี่ชายพูดประชดก็หันมาเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้
“อิจฉาอ่ะดิ๊ ไปหาป๊าดีกว่า ชิ” กาแฟส่ายหน้าตามหลังน้องสาวยิ้มๆ ก่อนจะหันส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม่พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้
“สวัสดีครับม๊า คิดถึงม๊านะครับ”
“ม๊าก็คิดถึงเราลูก” ว่าแล้วสองแม่ลูกก็เข้าสวมกอดกันด้วยความคิดถึง เพราะอาชีพแพทย์คืออาชีพที่ต้องเสียสละความเป็นส่วนตัวส่วนหนึ่งทิ้งไป ทำให้กาแฟไม่ค่อยมีเวลาว่างกลับมาบ้านเท่าไหร่นักเดือนหนึ่งอาจจะได้กลับกลับมานอนค้างที่บ้านสักครั้ง
“เราเข้าบ้านกันดีกว่าครับม๊า ป่านนี้ลูกสาวม๊าอ้อนขออะไรป๊าอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ไปจ๊ะ”
