ทาสสาวตัวน้อย (2.2)
1540 คำ
(ต่อจากตอนที่แล้ว)
อาหารเช้ามื้อแรกของทั้งคู่เติมความกระหายจนเต็มพุง ทาสตัวน้อยทำความสะอาดจานชามและเช็ดโต๊ะรับประทานอาหารจนเอี่ยมอ่อง จากนั้นก็มาชะโงกหน้ามองถุงช้อปปิ้งจำนวนห้าใบที่วางกองอยู่บนโซฟา ก็ทำได้แค่แสดงท่าทีสงสัย ไม่กล้าละลาบละล้วงหยิบมาดู ตราบใดที่เจ้าของยังไม่เอ่ยปาก
“เสื้อผ้าและพวกของใช้ส่วนตัวน่ะ ซื้อมาให้แต่ไม่เยอะนะ ใส่ได้ก็ใส่ไป ใส่ไม่ได้ก็ไม่ต้องใส่” ไม่ต้องใส่ของปรวีร์คือเปลือยล่อนจ้อนไปเลย ดีเสียอีกไม่เป็นภาระเขาต้องคอยมาถอด
ฝนแก้วหยิบเสื้อผ้าจากถุงกระดาษ ส่วนใหญ่เป็นชุดกระโปรงยาวบ้างสั้นบ้าง สีพาสเทลคุมโทนละมุนหวานซึ่งเป็นสไตล์ของเธออยู่แล้ว หลังจากเลิกกับกันต์ดนัยก็มีความคิดจะลองเปลี่ยนลุคให้ดูโตขึ้นบ้าง สวมใส่เสื้อผ้าแนวทะมัดทะแมง หรือฉีกสไตล์ไปทางเช็กซี่เล็กๆ เธอกำลังอยู่ในวัยค้นหาตัวเอง ลองแต่งหลากหลายแนวเดี๋ยวก็เจอแบบที่ใช่เอง
“ยึ๋ย! กล้าซื้อมาได้ไงเนี่ย ฝนไม่ใส่หรอกนะ” ชุดนอนสีเนื้อระบายลูกไม้ในแบบที่เขาเรียกกันว่าชุดนอนไม่ได้นอนถูกโยนไปตรงปลายเท้าคนที่นั่งไขว่ห้าง ปรวีร์ขำหึๆ เดี๋ยวก็รู้ว่าจะใส่หรือไม่ใส่
“ว่าแต่ได้หยิบถุงของขวัญในรถฝนมาไหมคะ”
“ไม่อยากเอามาหรอก แต่มันติดมือมาด้วย” ปรวีร์โยนถุงสีทองที่เขานั่งทับอยู่ไปตรงหน้าหญิงสาว “สำคัญมากเลยเหรอ”
“เป็นของขวัญจากพี่กันต์ค่ะ ฝนยังไม่ได้เปิดดูเลย คงเป็นของขวัญชิ้นเดียวในวันเกิดปีนี้” ฝนแก้วหยิบสร้อยข้อมือสไตล์มินิมอลสีโรสโกลด์ซึ่งเป็นเครื่องประดับชั้นนำจากอิตาลี ตัวเรือนประดับเพชรและโอนิกซ์สีดำ ปรวีร์นึกหมั่นไส้กับรอยยิ้มกว้างและความเป็นประกายในดวงตาขณะสวมกำไลที่ข้อมือ
“พี่ไม่มีของขวัญให้หรอกนะ มีก็แต่เซ็กซ์มาราธอน”
“ไม่เอาค่ะ! ไม่รับ” หล่อนยืนยันเจตนารมณ์ด้วยการถอยหนีหนึ่งก้าว ปรวีร์โน้มตัวคว้าเพียงเล็กน้อยก็ได้ร่างนุ่มนิ่มมานั่งบนตัก มือหนาจับข้อมือเล็กมาพลิกดูกำไลที่หล่อนเพิ่งใส่พลางเบะปากแล้วถอดออก
“ไม่สวย”
“แล้วฝนขอความเห็นจากพี่เหรอ เอาคืนมาค่ะ”
เคล้ง!
กำไลเรือนแสนถูกโยนทิ้งบนพื้นกระเบื้องสีเทา ฝนแก้วหันมองค้อนแต่ไม่ทันได้เอาเรื่อง ปรวีร์ล้วงกล่องเครื่องประดับในถุงอีกใบซึ่งสลักแบรนด์เดียวกันกับที่เพิ่งถูกถอดโยนทิ้ง ปรวีร์หยิบออกจากกล่องแล้วสวมใส่บนข้อมือของหญิงสาว เป็นกำไลทองคำขาวประดับเพชรรอบเรือนดีไซน์คล้ายงูเลื้อย
“สวยกว่า หรูกว่า แพงกว่า” ตั้งมาก...กำไลทองคำขาวประดับเพชรทั้งวงสนนราคาอยู่ที่หนึ่งล้านสองแสนบาท มูลค่าสูงเอาเรื่องแต่ไม่กระทบกระเทือนเงินในบัญชีของปรวีร์
ฝนแก้วอยู่ในอาการตื่นตะลึง ไม่ใช่เพราะได้ของแพง หากแต่ของชิ้นนี้มาจากปรวีร์ ความหวั่นไหวระดับที่เท่าไรไม่อาจทราบเข้ามาก่อกวนใจจนแทบละลาย ฝนแก้วประทับใจตั้งแต่เขาซื้อเค้กบลูเบอร์รี่มาให้แล้ว เธอไม่ได้คาดหวังสักนิดว่าจะมีของขวัญมาด้วย ปรวีร์อ่อนโยนกับเธอ วางท่าเย็นชาน้อยลง ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งเหมือนต่อบันไดความหวังของเธอให้สูงขึ้นไปอีก
ฝนแก้วอยากได้หัวใจปรวีร์
“อึ้งอะไรขนาดนั้นหืม? ขอบคุณสิ กราบแทบอกนี่”
“ต้องอึ้งสิคะ นี่เป็นของขวัญวันเกิดจากพี่ในรอบแปดปีเลยมั้ง ที่พี่บอกว่าแพงกว่าวงนั้นหรือเพราะตั้งใจซื้อมาเกทับของพี่กันต์คะ ต้องใช่แน่ๆ ล่ะจงใจซื้อแบรนด์เดียวกันด้วย”
“ไม่ได้จงใจ ไม่ได้เกทับอะไรทั้งนั้น พอดีเดินผ่านร้านแล้วพนักงานกวักเรียกก็เลยเข้าไปดู”
“อย่ามาหลอกกันหน่อยเลย แบรนด์เนมระดับนี้ไม่มีกวักมือเรียกหรอก ตั้งใจซื้อให้ก็พูดมาสิคะ พูดยังไงก็ได้ที่ไม่ทำร้ายจิตใจฝน แต่ก็ขอบคุณมากนะคะถึงแม้จะหรูไปหน่อย และอาจไม่เหมาะจะใส่บ่อยๆ กลัวหายด้วยแหละ พี่วีร์คนนิ่งปากร้ายก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย” ฝนแก้วเอาใจด้วยการประทับจูบที่แก้ม คนตัวโตยิ้มแต่เป็นยิ้มที่สงวนมาดอยู่ในที
“ให้ของแพงขนาดนี้งั้นคืนนี้ต้องตอบแทนให้คุ้มนะ”
“เอะอะก็ลามไปเรื่องบนเตียงตลอดเลย ฝนยอมตามใจก็ได้นะแต่พี่ต้องป้องกัน”
“กลัวอะไร กลัวท้องหรือติดโรค ก็บอกอยู่ว่าพี่สะอาดปลอดภัยหายห่วง ที่ผ่านมาก็ไม่เคยไม่ใส่คอนด้อม”
“แล้วทำไมกับฝนพี่ไม่ใส่ล่ะคะ เพราะอะไร หรือเพราะเป็นฝนที่ไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้ พี่เลยย่ามใจคิดว่าฝนสะอาดไม่มีโรค แล้วถ้าพลาดท้องขึ้นมาล่ะจะทำยังไง”
“บอกว่าไม่พลาดก็ไม่พลาดสิ พูดมาก เออๆ ใส่ก็ได้ ตอนนี้เลยไหมล่ะ” ปรวีร์ทำท่าจะควักเจ้ามังกรออกมาแต่มือเล็กตีเพียะให้หยุด “ถ้าอยากให้พี่ใส่ถุงยาง เราต้องเป็นคนใส่ให้...ด้วยปาก”
ฝนแก้วหน้าแดงเรื่อกลบเกลื่อนความเขินด้วยการหยิกต้นแขนล่ำอย่างไม่ออมแรง “ลามกให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะค่ะ ว่าแต่ฝนขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิคะ ของฝนแบตหมดไปแล้วยังไม่ได้ชาร์จ”
“จะโทร.หาใคร”
“เปล่าค่ะ จะสั่งของสดในแอป อยากทำอาหารกิน อย่างน้อยวันนี้ก็วันเกิดอยากทำอะไรกินบ้าง”
“สั่งเอาก็ได้ ง่ายดี”
“ก็อยากทำเองนี่คะ อีกอย่างถ้าคิดจะขังกันไว้ที่นี่ก็ควรมีอะไรให้ทำ”
“เดี๋ยวพาไปทำรักบนเตียง ระเบียง ห้องน้ำ และก็สระว่ายน้ำด้วย” พ่อคนกรุ้มกริ่มเรียกเลือดฝาดจากแก้มนวลอีกครั้ง ฝนแก้วตวัดค้อนใส่และทำท่าจะลุกจากตัก หากแต่แรงจากแขนแกร่งรั้งเอาไว้ “อะๆ เอาไป”
ฝนแก้วรับสมาร์ทโฟนจากเขาพลางเอนร่างแนบอกแกร่งปล่อยตัวตามสบาย ในเมื่อเขาไม่อยากคลายเธอก็จะโถมน้ำหนักใส่อย่างนี้แหละ ฝนแก้วเสิร์ชเลือกของสดจากแอปพลิเคชั่นของซูเปอร์มาร์เก็ตมาหลากหลาย พอถึงขั้นตอนกดสั่งซื้อเธอก็แบมือขอบัตรเครดิตจากเขา ปรวีร์ล้วงกระเป๋าสตางค์จากกางเกงด้านหลังอย่างทุลักทุเล ลำบากขนาดนี้แต่ก็ยังไม่ยอมให้เธอลงจากตัก
“เสร็จล่ะ ขอบคุณค่ะ” ฝนแก้วยื่นโทรศัพท์คืน เรียวคิ้วขมวดกันเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นรอยแดงเป็นวงตรงบริเวณคอของชายหนุ่ม ซึ่งได้ปกเสื้อเชิ้ตช่วยบดบังได้เล็กน้อย เมื่อคืนเธอเผลอกัดแรงไปหน่อยเลยทำให้แผลเปิดมีเลือดซึมออกมา
“เจ็บไหมคะ”
ปรวีร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วเย็นสัมผัสแผลตรงลำคอ จากใบหน้าเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นเรียบตึงทันที
“ไม่เจ็บมั้ง ลองให้กัดคืนไหมล่ะ”
ฝนแก้วส่ายหน้าระรัวพร้อมยกมือดันปลายคางที่ทำท่าจะโน้มลงมา “ไม่เอาค่ะ พี่วีร์ก็กัดฝนจนเป็นรอยตั้งหลายครั้งแล้ว ถือว่าหายกันเนอะ”
“เหมือนกันซะที่ไหน พี่กัดให้เสียวเรียกอารมณ์ให้เคลิ้ม แต่ที่เราทำคือกะเอาถึงตาย เมื่อเช้าก็งับพี่ที่แขนไปทีหนึ่งแล้ว ถ้าวันหลังกัดอีกจะเอาโซ่มาล่ามแล้วนะ”
“ก็ถ้าพี่พูดจาไม่ดีใส่ฝนอีก ฝนก็จะเอาตะกร้อมาครอบปากพี่เหมือนกัน”
“ต่อปากต่อคำเก่ง พอใจดีด้วยหน่อยก็เลยไม่กลัวกันแล้วใช่ไหม” ปรวีร์รัดแน่นกว่าเดิมจนใบหน้าชิดกันแทบไร้ช่องว่าง “เอางี้ดีกว่ากินข้าวเสร็จแล้วก็เบิร์นสักหน่อยดีไหม จะได้สอนใส่ถุงยางด้วยปากด้วยไง ดีไหม”
“ไม่ดีค่ะ ไม่เอา เมื่อเช้าก็ทำไปแล้ว”
“ทั้งวันยังได้เลย วันนี้พี่ว่าง หึๆ”
“พี่วีร์! ฝนเหนื่อย ฝนไม่ไหวนะ ฝนบอบบางและยังใหม่มากๆ ช่วยถนอมกันหน่อยก็ยังดี นะๆ นะคะพี่วีร์ขา” สองแขนเล็กโอบรอบคอ ซุกใบหน้าคลอเคลียออดอ้อน ใจปรวีร์อ่อนยวบยาบ อบอุ่นจากไอกอด หอมกรุ่นจากเรือนกาย “เอางี้ไหมคะ ไปว่ายน้ำเล่นกัน”
“ไม่มีอารมณ์”
ปรวีร์ดันหญิงสาวออกและเป็นฝ่ายลุกหนี ความรู้สึกชั่วขณะนี้แบ่งเป็นสองฝ่าย ทั้งรู้สึกดีและหงุดหงิดกับความอ่อนไหวที่ปุบปับมาเยือนอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร ปรวีร์ก้าวเดินอาดๆ และเอ่ยพูดโดยไม่ทันหลังกลับไปมอง
“อยากทำอะไรในห้องนี้ก็เชิญ พี่จะทำงาน”
- ผู้เขียน
