จำเลยวันสุดท้าย (1) --(NC)
1530 คำ
8
จำเลยวันสุดท้าย (NC)
นับตั้งแต่ช่วงเย็นที่สาดอารมณ์ใส่กัน ผ่านการรับประทานมื้อค่ำที่ต่างคนต่างนั่งกันคนละมุม ไม่คุยไม่สบตา กระทั่งล่วงเลยถึงตอนเข้านอนที่บรรยากาศในห้องยังปกคลุมด้วยความมาคุ ปรวีร์นั่งพิงแผ่นหลังอยู่บนเตียงไม่มีกิจกรรมใดให้ทำนอกจากกอดอกหน้าเคร่ง นับเวลารอหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ ส่วนเขานั้นอาบเสร็จก่อนแล้ว
ฝนแก้วในชุดนอนกระโปรงสั้นเหนือเข่าซึ่งไม่ใช่ตัวเดียวกับที่เขาเคยซื้อให้ เดินนวยนาดออกมาจากห้องน้ำ สำหรับชุดนอนไม่ได้นอนตัวนั้นฝนแก้วไม่เคยแตะต้องเลย หนำซ้ำยังขอให้เขาซื้อตัวอื่นที่ไม่โป๊มาให้ ร่างเพรียวระหงหยุดตรงกลางห้องมองบุคคลที่นั่งกอดอกพร้อมส่งสายตากระชากวิญญาณมาให้
จะดุอะไรปานนั้น ไม่รู้หรือไงว่าเธอกลัว เพียงแค่ไม่แสดงออกให้เห็นก็เท่านั้น
“ยืนอยู่ทำไม มานี่สิ ถึงเวลาทำหน้าที่นางบำเรอครั้งสุดท้ายแล้ว” ปรวีร์ตบฝ่ามือกับฟูกนอนหนานุ่ม ฝนแก้วปฏิเสธคำสั่งกร้าวโดยไม่เอ่ยทางวาจา แต่เบี่ยงปลายเท้าออกไปจากห้องนอน “จะไปไหน บอกให้ขึ้นมาไง!”
“ไม่มีอารมณ์” ร่างระหงเปิดประตูออกไปและไม่คิดหันมามองเขาอีกเลย ปรวีร์เข่นเขี้ยวโมโหโดนเด็กปั่นหัวทั้งวันมันชักทนไม่ไหว ร่างสูงก้าวอาดๆ ตามไป พอคว้าเอวบางได้ก็จับอุ้มนั่งบนไอส์แลนด์ครัว
“เดี๋ยวจะทำให้มีอารมณ์เอง” ปลายจมูกโด่งฝังบนลำคอขาวเนียน ฝ่ามือเล็กผลักไสพร้อมเบี่ยงหน้าหลบพัลวัน
“พี่วีร์หยุดนะ ก็ฝนไม่ยอมไง”
“อย่าลืมหน้าที่ตัวเองสิ จริงๆ กะจะขังให้อยู่ต่อจนถึงหัวค่ำวันพรุ่งนี้ แต่เปลี่ยนใจล่ะ ดื้อจนน่ารำคาญแบบนี้จะรีบพาไปส่งแต่เช้าเลย” กระซิบว่าเสียงดุในขณะคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอ พลางดึงแขนเสื้อสองข้างออกจากไหล่มน รู้สึกรำคาญกับมือไม้ที่คอยปัดป้องจนนึกอยากหาอะไรมามัดไว้
“ก็ดีค่ะ ฝนก็รังเกียจพี่เต็มที ที่ผ่านมาก็นับว่ามากเกินพอแล้ว”
“ไหนบอกว่ารักไง”
“ก็กำลังเปลี่ยนความรู้สึกอยู่นี่ไงคะ”
ร่างสูงหยุดการรุกรานแต่ไม่ถอยห่างเสียทีเดียว ยังคงใช้ร่างกำยำปิดทางลงของเธอ ปรวีร์ถอดเสื้อยืดสีขาวออกแล้วกลับมาตวัดแขนรอบเอวบางอีกครั้ง
“มันก็ง่ายอย่างนี้เองสินะ ตอนเช้ารัก ตอนค่ำเกลียด ไหนว่าความรักมันดีนักหนาไง”
มันดีสิหากได้รับรักตอบ แต่สิ่งที่ตอบแทนความรู้สึกของฝนแก้วอยู่ขณะนี้คือเกมแก้แค้น (แสนหวาน) และความไร้หัวใจของปรวีร์ ราวกับเขาหลอมก้อนเนื้ออ่อนนุ่มไว้ด้วยหินเหล็กกล้า ลงอาคมแน่นหนาไม่ให้ผู้วิเศษคนใดทำลายลงได้
ในเมื่อเป้าหมายชีวิตของปรวีร์คือความสมบูรณ์แบบ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้บรรลุจุดประสงค์ไปเถอะ เขาไม่ต้องการจุดด่างดำอย่างเธอ
“ฝนไม่อยากคุยกับพี่แล้ว ออกไปค่ะ”
“ก็ไม่อยากคุยเหมือนกัน ลงมือทำเลยดีกว่า”
“ไม่เอา! พี่วีร์ปล่อยฝนนะ” ฝนแก้วร้องขอเสียงสะท้าน รับรู้ว่าคงต้านทานเขาไม่ไหวเมื่อปากร้อนครอบครองดอกบัวพร้อมละเลียดผิวลิ้นดุนตุ่มไต ร่างบางผวาเฮือกจิกปลายเล็บกับแผ่นหลังที่เผลอกอดรับไว้
แม้ร่างกายเริ่มเอนไปตามอารมณ์ปรารถนาหากแต่เธอก็ยังขยันร้องให้ปล่อย ปรวีร์จึงครอบครองเรียวปากอุ่นเพื่อยุติคำขอไม่น่าฟัง กลายเป็นเสียงอึกอักในลำคอให้ได้ยิน ปลายเล็บที่จิกอยู่แผ่นหลังเพิ่มแรงลงไปอย่างจงใจ ปรวีร์รู้สึกแสบระคายแต่ไม่คิดสะบัดออก ยิ่งหล่อนร้ายใส่เขาเท่าไรก็จะโดนโต้กลับแบบดุดันมากเท่านั้น ปรวีร์ตะโบมจูบอย่างบ้าคลั่ง ดูดกลืนสั่งสอนและกระตุ้นเย้าอารมณ์จนไฟใคร่เริ่มลุกโชน
ข้างนอกฝนตกลมแรง บนตึกสูงกว่าสี่สิบชั้นได้ยินเสียงฟ้าร้องและฝนเทกระหน่ำอย่างชัดเจน ภายในห้องกว้างที่เปิดแอร์คอนดิชั่นไว้อยู่แล้วอุณหภูมิยิ่งลดต่ำเย็นสะท้าน ชุดนอนของฝนแก้วร่วงกองอยู่บริเวณหน้าท้อง ร่างกายเกือบเปลือยล่อนจ้อน และไหนจะความฉ่ำของบรรยากาศภายใน ทว่าสองร่างที่ก่ายกอดกันกลับร้อนรุ่มอุณหภูมิสูงราวกับตั้งใจสุมฟืนเข้าไปในกองเพลิง ปรวีร์เล่นรักอย่างชำนาญทั้งลิ้นที่สอดหาความหวานอย่างเอาแต่ใจ มือที่คลึงสะโพกและอีกมือที่เคล้นหน้าอกกระตุ้นอารมณ์สวาท
ฝนแก้วเสียเชิงเขาและคงไม่มีวันเอาชนะในสนามรบนี้ได้ เรียวขาทั้งสองตวัดรอบเอวสอบทั้งเป็นไปด้วยความกระสันและรู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนต้องเพิ่มการยึดเกาะ ปรวีร์ละจากริมฝีปากร้อนเลื่อนไปงับเนื้อนุ่มที่ปลายหู ก่อนลงมือถอดกางเกงนอนของตัวเองแล้วเบียดกายแกร่งเข้าหาร่างที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์
ร่างกายของกันและกันเพิ่มอุณหภูมิสูงขึ้นสวนทางกับความเย็นต่ำในห้อง ดวงตาฉ่ำปรือมองใบหน้าหล่อเข้มที่สบเธออยู่เช่นกัน ฝนแก้วรับรู้ถึงความปรารถนาอันพลุ่งพล่านผ่านอาวุธที่ปรวีร์เชื่อมผ่านความเป็นหญิง ความใหญ่ท่ามกลางของใหม่ที่ยังถือว่าคับแน่นสร้างความปวดร้าวจนฝนแก้วร้องคราง
“อื้อ...พี่วีร์”
“ยังเจ็บอยู่เหรอ”
เส้นผมปลิวสะบัดตามแรงส่ายหน้าแทนคำตอบ สะโพกแกร่งจึงกระแทกจังหวะดุดันผสานเสียงรัญจวนของร่างเล็กในอ้อมกอด บุกรุกความคับแน่นของเพศหญิงที่ทั้งอ่อนนุ่มและรัดแน่นจนเสียววูบวาบ ปรวีร์ส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคออย่างพอใจ ก่อนเพิ่มจังหวะรุนแรงและบ้าคลั่งเพียงคิดว่าต่อจากนี้เขาคงไม่ได้ครอบครองร่างกายนี้อีก
ฝนแก้วพ่ายแพ้อย่างหมดจดทั้งทางร่างกายและจิตใจ สุดท้ายก็สมยอมโดยไร้เงื่อนไข ก็เขาทั้งจูบดูดดื่มเหมือนขอกลืนวิญญาณ ไหนจะอ้อมกอดที่อบอุ่นจนร้อนเร่า แม้จังหวะสะโพกกระแทกดุดันแต่พอปรวีร์จูบซับหน้าผากทุกความรุนแรงก็แผ่วเบากลายเป็นละมุนอ่อนโยนอย่างง่ายดาย
“พี่ไม่ป้องกันเหรอคะ งั้นเอาออกให้ทันนะ”
เสียงแหบพร่าร้องเตือนและเปล่งดังกว่าเดิมเมื่อปรวีร์โหมกระหน่ำถี่รัว ร่างกายจวนเจียนสลายก่อนกระชากสองร่างทะยานสู่น่านฟ้าและแตกพร่าอย่างพร้อมเพรียงกัน ความอุ่นแล่นวาบอยู่กลางกายที่กระตุกถี่ ใบหน้าชื้นเหงื่อซบอยู่บนบ่าแกร่ง ปรวีร์ลูบแผ่นหลังบางอย่างอ่อนโยนแต่เสียงที่กระซิบริมหูฟังดูเยือกเย็นร้ายกาจ
“ปล่อยไปหมดแล้ว อยู่ข้างในเธอหมดแล้ว” เสียงหึในลำคอตบท้ายประโยค
ฝนแก้วดีดตัวเองจากที่ซบบนบ่าหนั่นแน่น นัยน์ตาที่มีแต่ความไม่เข้าใจมองจ้องเขาอยู่เช่นนั้น และอดไม่ได้ที่จะเหลือบลงต่ำมองผลงานของเขาที่ฉ่ำทั่วปากอ่าวเลอะย้อยบนพื้นกระเบื้อง
“เห็นแก่ตัว! เอาแต่ใจ! ถ้าฝนท้องขึ้นมาจะทำยังไง”
“ถ้าจะท้องง่ายขนาดนั้นก็ให้มันรู้ไปสิ อีกอย่างนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แตกในใส่เธอ”
กับฝนแก้วปรวีร์พลาดมาหลายครั้ง อาจตั้งแต่วันแรกที่ได้ชิมความสาวเลยด้วยซ้ำ เพียงแต่ไม่ได้บอกเธอ และเธอเองก็อ่อนด้อยเสียจนไม่รู้เรื่องรู้ราว ปรวีร์ไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับความกังวลของฝนแก้ว มีแต่ความคิดเชิงประมาทว่าเพียงไม่กี่ครั้งจะส่งเด็กมาเกิดได้จริงเหรอ
“พี่วีร์!” ฝ่ามือง้างกลางอากาศหมายฟาดใบหน้าที่แสยะยิ้มร้ายใส่ หากแต่ปรวีร์คว้ามือหล่อนไว้ทัน
“ถึงเธอท้องพี่ก็จะรับเป็นพ่อเด็กเอง อยากแต่งกับพี่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” ประโยคของปรวีร์ฟังดูดีและคงพาใจล่องลอย หากไม่ผสมไปกับความหยันในแววตาและมุมปากที่กระตุกเย้ย
“แต่งกับคนไร้หัวใจอย่างพี่ สู้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวยังดีซะกว่า”
ฝนแก้วผลักร่างใหญ่ให้พ้นทางก่อนโดดลงจากเคาน์เตอร์ ด้วยความที่ขาแทบไม่เหลือแรงจึงซวนเซแทบล้ม แต่ปรวีร์ถลามารับก่อนทันได้ร่วงไปกองกับพื้น ดวงตาตัดพ้อคลอด้วยหยดน้ำหันไปสบอย่างเข้มแข็ง แต่ปรวีร์กลับมองว่าคือการอวดเก่ง
“โกรธเก่งจังเลยนะ อารมณ์เปลี่ยนได้ปุบปับทั้งที่เพิ่งมีความสุขด้วยกัน”
“ก็เพราะใครล่ะ! พี่ร้ายมาก ร้ายกับฝนมาก พอแล้วนะสำหรับคืนนี้ อย่าทำร้ายฝนไปมากกว่านี้เลย”
ร่างบางสะบัดตัวเองออก ซึ่งปรวีร์ก็ปล่อยคนเก่งประคองตัวเองเดินกลับเข้าไปในห้อง สายตายังมองตามพร้อมคำถามครามครันว่าตนใจร้ายขนาดนั้นจริงหรือ?
- ผู้เขียน
