(ต่อจากตอนที่แล้ว)
“พี่ขอโทษ” เสียงเข้มอ่อนลงจนแทบแผ่วเบา เจ็บจุกที่หัวใจจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
ฝนแก้วน่าสงสาร ชีวิตที่ผ่านมารันทดและบอบช้ำ แต่หากการร่ายระบายของเธอคือบอกเป็นนัยให้เขาถอยห่างจากเธอและลูก ปรวีร์คิดว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะยอมจำนน
“ฝนรับคำขอโทษไว้ก็ได้ค่ะ”
“ขอโทษ แต่ไม่ได้บอกว่ายอมแพ้นะ พี่ชอบเด็ก โดยเฉพาะต้นหนาวและปลายฝน ถึงเธอไม่ยอมรับว่าพี่เป็นพ่อพวกเขา แต่อย่างน้อยขอได้รับรองเป็นบุตรบุญธรรมก็ยังดี พี่อยากดูแลพวกเขา”
“พี่วีร์นี่ดื้อและตื๊อจนน่ารำคาญนะคะ และเป็นคนที่ย้อนแย้ง เข้าใจยาก ปากอย่างใจอย่าง ตัวเองโสดไม่มีภาระก็ดีอยู่แล้ว ก็เป็นไปอย่างที่ตั้งใจไว้แต่ทีแรกแล้วนี่คะจะสรรหาภาระทำไม ฝนไม่คุยด้วยแล้ว หัวจะปวด! อยากทำอะไรก็เชิญเลย แต่คืนนี้ยังไงก็ไม่ให้อยู่ที่นี่” ฝนแก้วคำรามลั่นพร้อมผลักแผ่นอกเปลือยอย่างโมโห
“ให้สองแสนแลกกับคืนนี้”
“ไม่ต้องการ!”
“แต
