19
บนเตียงเดียวกัน
ปรวีร์ปล่อยข้อมือบางเป็นอิสระ ใบหน้าสวยมีแต่ความไม่สบอารมณ์กระจายอยู่ทั่วหว่างคิ้ว ฝนแก้วถอดที่คาดผมหูแมววางไว้บนโต๊ะเล็กข้างหัวนอนก่อนกลับมาเจรจากับผู้ชายที่ถือสิทธิ์นั่งบนเตียงของเธอแล้ว
“แค่จะนอนด้วยเฉยๆ ไม่ทำอะไรหรอก เป็นสุภาพบุรุษพอ”
“สุภาพบุรุษ? เหอะ!” ฝนแก้วแค่นเสียงขึ้นจมูกพลางเปิดสวิตช์โคมไฟหัวเตียงแล้วเดินไปปิดไฟในห้อง
ร่างบางคลานขึ้นเตียงอีกฝั่ง ตบฝ่ามือปัดหมอน ล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มคลุมร่าง เธอเหนื่อยกับเขาเหลือเกิน ความสามารถรับมือกับความดื้อของปรวีร์แทบไม่มีเหลือ หลายครั้งที่ในแววตาคู่คมฉายความเห็นอกเห็นใจที่มีต่อแม่เลี้ยงเดี่ยวคนนี้ แต่มันน่างงงันที่เธอรับรู้ว่าเขาสงสารทว่ากลับดื้อดึง ทำตัวให้เธอเหนื่อยหน่ายระอาใจ ฝนแก้วคิดไว้แล้วว่าหากไล่ให้ไปนอนที่ห้องนั่งเล่นเขาก็คงไม่ยอม ครั้นจะไล่ไปห้องลูกเธอก็กลัวเขาจะรบกวนการพักผ่อนของเด็ก
“ไม่ไล่แล้วเห
