24
เรียกพ่อสิลูก
ปรวีร์คุกเข่ากับพื้นต่อหน้าสิ่งมีชีวิตวัยห้าขวบ ฝนแก้วยืนดูอยู่เคียงข้างอยากรู้ว่าเขาจะอธิบายอย่างไรให้เด็กวัยนี้เข้าใจ สองมือใหญ่จับมือเล็กปุ้มไว้คนละข้างในขณะที่สองแฝดเอียงคอตาแป๋วหันไปจ้องแม่และกลับมามองลุงวีร์
“คุณลุงทำอะไรเหรอฮะ”
“ต่อไปนี้ให้เรียกพ่อนะครับ ไม่เรียกลุงแล้วนะ”
“พ่อ!?” สองเสียงเล็กประสานกันพร้อมดวงตาขยายกว้าง
ฝนแก้วกลอกตาหนักใจแทบยกมือตบหน้าผากตัวเอง เพียงแค่เริ่มต้นเขาก็โยนระเบิดลงตูม ไม่ละมุนละม่อมเลยสักนิด ทว่าปรวีร์กลับระบายยิ้มและอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงเนิบช้าอย่างใจเย็น
“ใช่ครับ ต่อไปนี้เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างสมบูรณ์แบบ เพราะฉะนั้นต้นหนาวกับปลายฝนต้องเปลี่ยนจากเรียกลุงเป็นพ่อแล้วนะครับ”
“เป็นครอบครัวเดียวกันหมายถึงยังไงอะครับ” มือข้างที่ว่างของปริชญ์เกาหัวแกรกๆ พลางเหลียวมองมารดาที่เพียงส่งยิ้มเป็นกังวลให้เขา ฝนแก้วไม่เอ่ยแทรกขอ
