อีคอนกลับมาประชุมงานต่อไม่นานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งโดยคนตัวเล็ก หน้าบูดบึ้งมาเลยทีเดียว
"พักสิบนาที" อีคอนบอกที่ประชุมแล้วปิดจอแล็ปท็อปลง
ฝันหวานเดินตึงๆ ท่าทางไม่พอใจ เดินไปทิ้งตัวลงนั่งคร่อมตักแกร่งโอบกอดรอบคอซบหน้ากับไหล่กว้าง
"เป็นอะไร" อีคอนลูบหลังปลอบ
"ไม่นอนด้วย" น้ำเสียงงอแงสุดๆ
"ทำงานไง"
"อยากให้นอนด้วย" บอกเสียงอู้อี้ชิดคอแกร่ง
"งอแงจัง" เขามองเสี้ยวหน้าเล็กที่บูดบึ้ง สงสัยตื่นมาแล้วไม่เจอเขาเลยอารมณ์เสีย
"...."
"โอเคๆ ประชุมต่อในห้องนอนก็ได้" อีคอนยอมแต่โดยดี
"ไม่อยากเดิน" หมายถึงให้อีคอนอุ้ม
"โอเค" อีคอนตามใจ อุ้มร่างบางขึ้นทั้งอย่างนั้น อีกมือหยิบแล็ปท็อป พาเดินไปที่ประตู
"ช่วยเปิดประตูได้มั้ย" อีคอนบอกคนตัวเล็ก เพราะไม่มีมือว่าง
ฝันหวานยื่นมือไปเปิดให้แล้วกลับมาโอบกอดรอบคอแกร่งตามเดิม
"ปล่อยก่อน" เขาบอกคนที่กอดคอไม่ยอมปล่อย ทั้งที่วางเธอลงบนเตียงแล้ว
"เฮ่
