และแล้ววันที่ฝันหวานต้องบินไปเรียนต่อก็มาถึง เธอล่ำลาแม่และน้องๆ ร้องไห้กันไปยกหนึ่งแล้ว มาส่งขึ้นรถก็มิวายร้องไห้กันอีก
"ฮือออ พี่ฝันหวาน" ต้นหลิวกอดพี่สาว ไม่อยากให้ไป
"พี่ฝันหวานต้องไปเรียน แต่ตะวันไม่อยากให้ไปเลย" ตะวันบอกพี่สาวทั้งน้ำตา เด็กๆ ติดพี่สาวหนักมาก
ฟอดดด ฟอดดด
"ไปไม่กี่เดือนเอง เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ถ้าคิดถึงก็โทรหาพี่บ่อยๆ สิ โอเคมั้ย" เธอหอมแก้มน้องคนละฟอดใหญ่ ไม่รู้จะปลอบน้องยังไงดี เพราะเธอก็ร้องไห้เหมือนกัน
"อือ แง~~~" ต้นหลิวพยักหน้าเข้าใจ แต่ร้องไห้หนักกว่าเดิม
"แล้วรีบกลับมานะครับ" ตะวันปาดน้ำตา
"พอแล้วเด็กๆ เดี๋ยวพี่ฝันหวานตกเครื่องนะ" แม่บอกเด็กๆ ที่กอดฝันหวานแน่น ไม่ยอมปล่อยให้พี่สาวขึ้นรถ ที่อีคอนส่งมารับถึงหน้าบ้าน
"แม่ห้ามลืมที่เราตกลงกันนะคะ อย่าทำงานหนัก รีบลาออกจากงานประจำด้วย ขายแค่ข้าวแกงหน้าบ้านก็พอ เดี๋ยวหนูส่งเงินมาให้" ฝันหวานเงยหน้าขึ้นบอกแม่จริ
