“จะอยู่เฝ้าอีกนานไหม ไม่คิดจะไปทำอะไรเลยเหรอ” ปลาวาฬมองตามคนที่ถือไดร์เป่าผมไปเก็บ ปกติขุนเขาติดเพื่อน มีเพื่อนอยู่รอบตัวและในชีวิตตลอด แค่ไม่คิดว่าตอนนี้เขาจะมีเวลาให้เธอมากขนาดนั้น
ทั้งนั่งเฝ้า นอนเฝ้า เอาอกเอาใจเบอร์นั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนใจเธอคงเหลวไม่มีชิ้นดี…
“ไม่อ่ะ”
“แปลกๆ นะ ไม่ไปหาเพื่อนเหรอ”
“อยากอยู่กับเธอมากกว่า” ร่างสูงหมุนตัวกลับ สบตาคนที่มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ทำไม จะไล่?”
“เปล่า~”
“แล้วถามเพื่อ?”
“ถามเฉยๆ” หลายวินาทีเลยทีเดียวที่มองหน้ากันก่อนที่คนปากหนักจะเปิดปาก
“เธอรัก…” ไม่ทันได้ถามในสิ่งที่อยากถามโทรศัพท์ของปลาวาฬก็สั่นสะเทือนขึ้น มันทำให้เขาปล่อยคำถามเคว้งแบบนั้น ปล่อยเธอรับสายคนที่กำลังโทรมา
ครืด~ ครืด~
“พี่บลูโทรมา”
คือดีนะ ดีมาก ยังอุตส่าห์บอกให้คนที่พยายามควบคุมตัวเองต้องพยายามมากกว่าเดิม…
ลำพังตอนนี้ไม่มีมันเธอยังไม่สนเขา แล้วถ้ามันกลับเข้ามา
