“ขุน!” ดวงตาคมกริบตวัดมองสบตาเธอที่ส่งเสียงเพื่อให้รู้ว่าต้องหยุด แล้วทีนี้พอจะไม่หยุดมันก็ไม่ได้ ขืนขัดใจเธอก็ต้องเกิดปัญหา
ปลาวาฬยิ่งไม่เหมือนใคร เหมือนอย่างที่ตอนนี้หัวใจเธอมันเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนเขายังไม่รู้เลย
ใบหน้าหล่อเหลาสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีปัญญาที่จะเถียงอะไรทั้งนั้น ไม่ได้อยากสร้างปัญหาไปมากกว่านี้แล้วด้วย
เหนื่อยที่ต้องทะเลาะกับเธอ อยากดีกันแล้ว อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“พอกินได้ไหม” เปลี่ยนประเด็นใหม่ เลิกที่จะมุ่งมั่นวุ่นวายกับร่างกายของเธอไปมากกว่านี้
“กินอะไรไม่ค่อยลง”
“มันไม่อร่อยขนาดนั้นเลย?”
“ช่วงนี้กินข้าวได้น้อย เหนื่อยง่าย เบื่ออาหาร”
“ท้องป่าว” ถามเธอแบบไม่จริงจัง แต่เจอเธอในเวอร์ชั่นที่ชิวได้มากกว่่า เอาดิวะ ถึงกับไปไม่เป็นเลยกู
“ท้องก็ท้องดิ”
“เลิกเป็นแบบนี้สักทีสิ ไม่เอาเธอในเวอร์ชั่นที่เย็นชาไร้หัวใจแบบนี้ได้ไหม” สีหน้าของขุนเขาอ่อนลงอย่างเห
