ปลาวาฬเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินลงมารอคนที่บอกจะมารับพร้อมเพื่อนเธอ น้ำตาลคอยสังเกตุอาการอยู่ไม่ห่าง
แต่แทนที่จะได้เจอคนที่บอกว่าจะมารับ กลับกลายเป็นคนอื่นที่ดันมาถึงก่อน
“เป็นไงบ้าง จะไปหาหมอเหรอ ไปรถเราไหม” ขุนเขามองใบหน้าซีดเซียวด้วยความห่วงใย วันนี้ทั้งวันเขาไม่เป็นอันทำห่าเหวอะไรเลย โคตรห่วง ห่วงในแบบที่ไม่เคยห่วงใครมาก่อน
“มะ… ไม่”
“แล้วนี่จะไปไหน ถ้าไม่ได้จะไปโรงพยาบาลแล้วทำไมถึงไม่นอนพักก่อน ด้านล่างลมแรงจะตาย เธอพาเพื่อนเธอลงมาทำไม” หันไปถามน้ำตาลในประโยคท้าย พร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจ
ก็รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนไม่สบายเพื่อนจะไปไหนก็ต้องห้ามเพื่อนหรือเปล่าวะ
“ฉันลงมาเองแหละ ไม่เกี่ยวกับน้ำตาล”
“ขอโทษละกัน เมื่อกี้ใจร้อนไปหน่อย แล้วสรุปจะไปไหนเดี๋ยวพาไปส่ง”
“กลับไปเถอะขุน”
“ทำไม หรือเธอลงมารอใคร?” เพราะเธอไล่ เริ่มรู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร เพราะจะมีคนมารับเธอที่นี่เธอเลย
