“ถ้าไม่ไหวก็ไปนอนพักเถอะ เดี๋ยวพี่พาไป” บลูประคองคนตัวเล็กให้กลับไปนอนที่เตียงเก่า
ตอนนี้ปลาวาฬหน้าซีดมาก ไม่รู้ว่านอกเหนือจากพิษไข้มันเป็นเพราะพิษของน้ำตาที่เปื้อนอาบแก้มอยู่ในตอนนี้หรือเปล่า
หลังจากที่ประคองถนนลงบนเตียง เขาไม่ได้ขยับตัวถอยออกห่างแบบที่ควรจะเป็น แต่เลือกที่จะนั่งยองๆ ข้างเตียง ใช้มือลูบผมอ่อนนิ่มที่มันติดกับคราบน้ำตาจนเปื้อนแก้มแทน
“อยากไปไปหาหมอไหม” คนถูกถามเลือกที่จะส่ายหน้า เธอไม่ได้ผลักมือของเขาออก แม้ในตอนนี้อีกคนจะเปลี่ยนจากการเกลี่ยเส้นผม มาเป็นลูบแก้มของเธอก็ตาม
“งั้นให้พี่อยู่เป็นเพื่อนดีไหม เวลาไม่สบายพี่จะได้ดูแล ไว้เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้บ่อยๆ ด้วย แผ่นที่ติดอยู่บนหน้าผากนี้ก็ต้องเปลี่ยนบ่อยๆ นะ” ไม่ว่าเปล่า บลูขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเก่า ดึงแผ่นลดไข้ที่หน้าผากของเธอออกแล้วใช้แผ่นใหม่ติดลงไปแทน
“เดี๋ยวให้น้ำตาลอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”
“หนูไม่ไว้ใจพี่เหรอ” ถามพ
