“ม๊าเป็นอะไร ตัวเองอารมณ์ไม่ดี แล้วก็มองหนูขัดตา ไม่สนใจม๊าแล้ว ไปเล่นกับพี่เขยดีกว่า พี่เขยยังดีกว่าอีก เชอะ!”
หลี่เสียวหย่าเอ่ยพลางเดินตรงไปที่ห้องครัว เธออยู่ข้างๆ เมิ่งเฟยไม่ยอมห่าง นั่นทำให้เมิ่งเฟยไม่รู้ว่าควรทำยังไง และเขารู้ดี การที่หลี่เสียวอย่าทำอย่างในตอนนี้ อีกไม่นาน หลิวเยี่ยนฮว๋าจะต้องมาวุ่นวายกับเขาแน่ แต่ทำไมน่ะเหรอ เดาได้ไม่ยาก
เป็นจริงอย่างที่คาดไว้ หลี่เสียวหย่าเพิ่งจะเดินเข้ามา เมิ่งเฟยก็เห็นหลิวเยี่ยนฮว๋าลุกยืนขึ้น และมองมาทางหลี่เสียวหย่าและตัวเขา “นังหนูนี่เป็นอะไรอีก ไปโดนใครพูดกรอกหูมาหรือไง ห๊ะ? เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้มา เมิ่งเฟย ทีหลังแกพูดกับเสียวหย่าให้มันน้อยๆ แกมันพาเด็กเสียคน แกก็เป็นแค่ไอ้คนไร้ความสามารถทำอะไรก็ไม่สำเร็จ อย่าให้มันส่งผลมาถึงเสียวหย่า เข้าใจไหม!”
หลิวเยี่ยนฮว๋าคนนี้ ไม่สนอะไรทั้งนั้น เพียงแค่เธอโมโห ก็พูดจาทำร้ายเมิ่งเฟยได้ในไม่กี่ประโย
