หลังจากที่ทั้งสองนั่งลง ทุกคนจึงเริ่มสนทนากันขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มีใครให้ความสนใจเมิ่งเฟย ผ่านไปประมาณสิบนาที หลิวฮุยก็ได้หันไปมองเมิ่งเฟย แล้วแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ “เฮ้ย ยังส่งพัสดุอยู่เหรอ? ถ้าจะให้ฉันบอก นายมาบริษัทฉันได้นะ เดี๋ยวจะหาตำแหน่งให้ ทำรายได้ให้นายมากกว่าตอนนี้อีกนะ เดือนหนึ่ง นายก็หาเงินได้แค่สามสี่พันหยวน มาที่บริษัทลุงนี่ ให้นายห้าพันหยวนต่อเดือน ว่าไง?”
อันที่จริง หลิวฮุยไม่ได้คิดแบบนี้จริงๆ หรอก เพียงแค่เอ่ยไปเฉยๆ บริษัทนั้นของเขาตอนนี้ ไม่มีอยู่จริง เงินกองทุนของเขากำลังจะโดนตัด ขนาดถึงเงินเดือนก็จ่ายไม่ออกแล้ว ยังจ้างพนักงานได้ยังไงแต่เพื่อศักดิ์ศรีของตนเอง จึงเห่อเหิมเอ่ยแบบนี้ออกไป เขารู้ ว่าเมิ่งเฟยไม่มีทางมา จึงถือโอกาสกระแนะกระแหนเมิ่งเฟย แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย
แน่นอนว่า เมิ่งเฟยไม่ใช่คนโง่ และรู้ดีว่าเขาจงใจเอ่ยแบบนี้ จึงทำเพียงยิ้มบาง และไม่ได้เอ่ยตอบอ
