ในชั่วพริบตาเดียว เมิ่งเฟยก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก เขานั่งอยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี เพียงเอ่ยเสียงอู้อี้ในลำคอ และอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ หลีเสี่ยวหลินไม่ใช่คนโง่ เพียงแป๊บเดียวเธอก็ดูออกว่ามันผิดปกติ จึงเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว “นาย นายเป็นอะไร？”
เมิ่งเฟยหยิบผ้าขนหนู แล้วเอาแต่เช็ดผมที่เปียกหมาด ๆ ของตน ถึงแม้จะได้ยินหลีเสี่ยวหลินเอ่ยถาม แต่เขาก็ยังคงไม่เอ่ยอะไร ทำเพียงคอตก ราวกับเด็กที่ทำความผิดอย่างไงอย่างงั้น
ในเวลานั้นเอง หลีเเสี่ยวหลินลุกขึ้นนั่งในทันที เธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เมิ่งเฟย นายบอกฉันมาตามตรง มันเกิดอะไรขึ้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม ว่าไง？”
เมิ่งเฟยไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง ได้แต่นั่งเล่นนิ้วมือไปมาอยู่ตรงนั้น เขาเงียบไปพักหนึ่ง แล้วพูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมา เพราะว่าเรื่องนี้มันพูดยาก แม้ว่าจะเป็นการช่วยเหลือคนอื่น แต่หากหลีเสี่ยวหลินรู้แล้ว ก็น่าจะต้องระเบิดอารม
