ตะวันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ที่แผดร้องอย่างหนัก มือหนาควานหาคนตัวเล็กที่เขานอนกอดก่ายทั้งคืน แต่ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า ร่างสูงสะดุ้งตกใจลุกขึ้นขยี้ตามองหาคาเทียร์อีกครั้ง แต่ก็ไม่พบเธออยู่ในห้องนี้แล้ว
มือหนากำเข้าหากันแน่นด้วยความโมโหที่ถูกเธอทิ้งให้นอนแก้ผ้าอยู่คนเดียว คาเทียร์ยังไงก็ยังเป็นคาเทียร์อยู่วันยังค่ำ เธอแสบมากที่กล้าทิ้งเขาไว้แบบนี้ แต่ทว่าเธอคิดผิด เพราะครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอทำอย่างที่ตัวเองต้องการได้อีก
“ได้แล้วคิดจะทิ้งกันเหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกคาเทียร์”เสียงทุ้มบ่นพึมพำด้วยความโมโห เขารีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมใส่อย่างลวก ๆ ก่อนจะเดินไปโบกแท็กซี่หน้าโรงแรมม่านรูด
ในชีวิตไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ผู้หญิงอะไรทำเขาเจ็บใจอย่างหนัก ต้องนั่งรถกลับไปเอารถที่จอดไว้ที่ผับ แล้วก็กลับคอนโด เพื่อนก็โทรเข้ามาไม่หยุด คงสงสัยว่าเมื่อคืนเขาบอกว่าจะไปห้อง
