ตอนที่5 ถูกวางยา
1532 คำ
“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ตะวันลุกขึ้นเดินแหวกฝูงชนไปเข้าห้องน้ำ ตอนนี้เขาเริ่มมึน ๆ เพราะเพื่อนชงเหล้าอย่างเข้ม เลยคิดว่าจะเดินไปล้างหน้าเสียหน่อย ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ หางตาเขาเหลือบไปเห็นคาเทียร์กำลังนั่งอยู่กับเพื่อน แต่ทว่าเพื่อนคนนั้นเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน คงจะเป็นเพื่อนในคณะที่เขาไม่รู้จัก
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไร เขาก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ก่อนจะเดินออกมาเพื่อจะไปสูบบุหรี่ตรงหลังร้าน เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เพราะใจมันกังวลบางอย่าง หางตาก็เหลือบไปตรงที่คาเทียร์นั่งอยู่อีกครั้ง แต่กลับไม่พบเธอนั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว มีเพียงเพื่อนของเธอที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
ขายาวเลยเดินเร็ว ๆ ไปมองหาตรงหน้าห้องน้ำหญิงที่แน่นขนัด แต่ก็ไม่เห็นเธอปะปนอยู่ตรงนั้น ภายในใจก็เริ่มกังวลขึ้นมาอย่างหนัก เลยเดินตรงไปยังเพื่อนของเธอที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
“คาเทียร์ไปไหน?”
“คะ?”หญิงสาวคนนั้นทำหน้างุนงงใส่เขา
“ฉันถามว่าคาเทียร์ไปไหน”
“พี่เป็นอะไรกับเธอเหรอ ถึงได้มาถามหากัน”
ตะวันทำสีหน้าหงุดหงิด ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงเขาคงจะกระชากคอถามเธอไปแล้ว ตอนนี้เขาเริ่มคิดไปถึงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอ เพราะจากท่าทางของผู้หญิงคนนี้ดูไม่ใช่คนน่าเชื่อถือเท่าไหร่
“อย่ามาเล่นลิ้น ฉันถามเธอก็แค่ตอบ อย่าให้ฉันโมโห ฉันไม่อยากทำร้ายผู้หญิง”
เสียงเรียบแต่ฟังดูหงุดหงิด พร้อมด้วยหน้าตาที่พร้อมเอาเรื่องหญิงสาวตรงหน้า ทำให้เธอรีบบอกออกไปทันที
“คงจะไปมีความสุขอยู่ที่ไหนล่ะมั้ง”
ตะวันพุ่งออกจากโต๊ะทันที เขาเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำหญิง จนผู้หญิงที่ยืนรออยู่ในห้องน้ำส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดที่เห็นผู้ชายเข้าไปผลักประตูห้องน้ำทุกห้อง
“คาเทียร์! คาเทียร์! เธออยู่ในนี้หรือเปล่า”
เสียงทุ้มตะโกนถามห้องที่ถูกล็อค แต่ทว่าไร้เสียงตอบรับ แสดงว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ ร่างสูงรีบเดินจากห้องน้ำพร้อมทั้งยกโทรศัพท์กดโทรออกหาเธอทันที
กริ๊ง! กริ๊ง!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระเป๋าสะพายของเธอ แต่ทว่าเจ้าตัวกลับไม่มีแรงแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ร่างกายเธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่เธอเปิดแอร์รถเย็นจนสุด ภายในกายร้อนรุ่มโดยเฉพาะกลางกายที่มันเสียววูบวาบเหมือนต้องการบางอย่างเข้ามาเติมเต็ม
ปกติเธอมาที่แบบนี้ จะระวังตัวเองทุกครั้งไม่เคยดื่มแก้วใครทั้งนั้น แต่วันนี้เธอพลาดเพราะคิดว่าพลอยเพื่อนในคณะที่ชวนเธอออกมาดื่มด้วยกันเป็นคนชงเหล้าให้เธอ คงจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่เพิ่งมารู้ว่าพลอยใส่ยาปลุกเซ็กซ์ลงไปในแก้วของตัวเอง เพราะต้องการจะหาผู้ชายไปนอนด้วยคืนนี้
แต่ทว่าแก้วเกิดสลับกันทำให้เธอดื่มแก้วนั้นเข้าไป อาการเธอเลยเป็นอย่างที่บอก พอรู้ว่าตัวเองถูกยาก็รีบเดินกลับมาที่รถทันที ตอนแรกเธอจะกลับคอนโด แต่ทว่าไม่มีแรงขับรถ
กริ๊ง! กริ๊ง!
มือเล็กรีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าทันที ตอนนี้เธอต้องการความช่วยเหลือ ภาวนาให้คนที่โทรมาตอนนี้คือคนที่เธอไว้ใจได้ ตอนนี้ร่างกายเธอไม่ไหวแล้วจริง ๆ
“ฮัลโหล“
(เธออยู่ไหน?)
”ลานจอดรถ”
พูดกรอกเสียงออกไปโดยไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่โทรมาคือใคร แล้วเธอก็วางโทรศัพท์ลงทันที ก่อนไม่นานจะได้ยินเสียงเคาะกระจกรถรัว ๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ก่อนที่ตาจะพร่ามัว เธอจำใบหน้าคมเข้มของเขาได้ดี เขาคือเพื่อนของพี่ชายเธอ เลยกดปลดล็อคประตูให้เขาเข้ามานั่งข้างคนขับ
มือหนาของตะวันจับใบหน้าของคาเทียร์ให้หันมามองหน้าเขา บนกรอบหน้าสวยเต็มไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่เขาขึ้นรถมา อากาศเย็นจนเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนืออยู่แล้ว แต่เธอกลับมีเหงื่อออกโชกไปหมดทั้งร่างกาย
ชัดเลยว่าเธอต้องโดนยาแน่ เขาเลยจะลงจากรถเพื่อยกตัวเธอให้มานั่งแทนที่เขาแล้วเขาก็จะไปขับรถแล้วพาเธอกลับคอนโดให้เร็วที่สุด แต่ทว่ามือเล็กของคาเทียร์จับแขนแกร่งของเขาเอาไว้
“พี่ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ฉันไม่ไหวแล้ว”
“พูดบ้าอะไรของเธอ ฉันก็กำลังจะช่วยเธออยู่นี่ไง”
ใบหน้าสวยส่ายไปมา มือเล็กก็ยังจับแขนเขาอยู่อย่างนั้นไม่ได้ปล่อย“ไม่ใช่ช่วยแบบนั้น พี่ช่วยทำให้ฉันหายจากอาการนี้ได้ไหม มันทรมาน”
เสียงหวานสั่นขึ้นเรื่อย ๆ แต่ตะวันไม่รู้ว่าความหมายที่เธอพูดคืออะไร ต้องการให้เขาช่วยเธอแบบไหน ในเมื่อเขาบอกเธอแล้วว่าจะช่วยเธอโดยการพาไปส่งคอนโด แต่เหมือนเธอจะไม่ยอม
“ปล่อยฉันคาเทียร์ ฉันจะพาไปส่งคอนโด”
“ไม่เอา ตอนนี้ฉันทรมาน จากนี่ถึงคอนโดฉันต้องตายแน่ ๆ”
เมื่อพอจะเข้าใจความหมายที่เธอพูดแล้ว เขาก็รู้สึกไม่พอใจเธอขึ้นมาทันที เป็นผู้หญิงประเภทไหนถึงได้ขอร้องให้ผู้ชายทำเรื่องแบบนั้นกับตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ถ้าไม่ใช่เขาที่เป็นคนมาช่วยเธอ ก็คงจะไปขอช่วยผู้ชายคนอื่นแบบนี้เหมือนกันสินะ
“สงบสติอารมณ์ซะ เพราะเธอมัวแต่พูดมากแบบนี้ไง เธอเลยไม่ได้กลับคอนโดสักที”
“ฉันไม่ต้องการกลับคอนโดตอนนี้ พี่ไม่เข้าใจอาการที่ฉันเป็นเหรอ”
พอจะรู้ว่าเธอดื้อ แต่ก็ไม่คิดว่าจะดื้อขนาดนี้“เพราะฉันเข้าใจไง เลยจะพาเธอกลับ”
เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ที่ผู้หญิงเสนอตัวให้แล้วจะไม่รู้สึกอะไร ยิ่งเป็นเธอที่ทำให้ใจเขาแปลก ๆ ด้วยแล้ว ความอดทนเขาก็เหมือนจะถดถอยลงไปทุกที“ปล่อยได้หรือยัง?”
“ตกลงว่าพี่จะไม่ช่วยใช่ไหม”
คาเทียร์เอ่ยเสียงแหบพร่าออกมา มือเล็กเริ่มลูบไล้แขนแกร่งของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ก่อนจะจับตรงมือของเขาแล้วยกขึ้นไปสัมผัสกับอกอวบของตัวเอง ตอนนี้ร่างกายเขาเหมือนมีไฟเผา แค่เพียงแตะลงตรงนั้น ทำเอาเขาต้องขบกรามเข้าหากันแน่น เพื่อระงับอารมณ์ความต้องการของตัวเองทันที
“ถ้าพี่ไม่ช่วย”เธอเว้นวรรคแล้วสะบัดตัวช้า ๆ“ผู้ชายสามสี่คนตรงนั้น คงช่วยฉันได้”
ตะวันตวัดตาคมมองกลุ่มผู้ชายที่ยืนคุยกันอยู่ที่รถคันหนึ่ง ห่างจากตรงนี้ประมาณสิบเมตร“เธอจะบ้าไปแล้วเหรอ ไม่รักตัวเองหรือไงว่ะ”
“รักสิ แต่ตอนนี้มันไมไหวแล้ว มันทรมานพี่รู้หรือเปล่า ฉันต้องการพี่เข้าใจไหม”
ตอนนี้เธอเองก็เริ่มโมโหเหมือนกัน เพราะเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนี้กลางกายของเธอเปียกชื้นไปหมดเลอะเป็นวงกว้างตรงเป้ากางเกงใน จนรู้สึกว่าอยากจะถอดมันเหลือเกิน แล้วก็ไวเท่าความคิดมือเล็กของเธอพยายามยกขึ้นลูบไล้ขาอ่อนของเธอ ก่อนจะสอดเข้าไปในกระโปรงชุดเดรสที่เธอใส่
“หยุดนะ!!! เธอต้องควบคุมตัวเอง อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ คาเทียร์”
ถ้าไม่ใช่น้องสาวของเพื่อน เขาไม่ปล่อยให้เธอยั่วเขาอยู่แบบนี้แน่ แต่เพราะหากเขาตามใจเธอ ยอมทำแบบนั้น ปัญหาก็จะตามมาไม่จบไม่สิ้น
“ปล่อยฉันนะ ถ้าพี่ไม่ทำ ฉันจะไปขอให้ผู้ชายคนนั้นช่วย”คราวนี้นิ้วเรียวชี้ไปยังผู้ชายที่เพิ่งเดินมาที่ลานจอดรถ
“เธอบ้าไปแล้วเหรอว่ะ หรือว่าตอนนี้จะเป็นใครก็ได้”
“ใช่...ตอนนี้จะใครก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ฉันหายจากอาการบ้า ๆ นี่ ฉันไม่สนใจหรอก”
ตะวันกัดกรามกรอด ๆ ตอนนี้อารมณ์โมโหของเขาพุ่งสูง อยากจะบ้าตายกับเธอ เขารู้ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าคนที่ถูกยาแบบนี้อาการมันเป็นยังไง แต่เธอทำเหมือนไม่ควบคุมตัวเองสักนิด คิดแต่จะให้เขาเอาอย่างเดียว แบบนี้ยิ่งทำให้เขาโมโห
“ฉันขอถามอีกที เธอจะให้ฉันทำใช่ไหม”คาเทียร์ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เขา ก่อนจะพยักหน้าออกมาเร็ว ๆ
“หลังจากนี้ เธอเตรียมรับมือให้ดีแล้วกัน”
- ผู้เขียน
