“เป็นอะไรรึเปล่า” หลังจากที่ทั้งคู่ทานอาหารเสร็จก็เดินจูงมือกันมาที่ลานจอดรถ ใบหน้าสวยของมีนาอาการระแวงอะไรสักอย่างเธอหันไปมองด้านหลังอยู่ตลอดเวลาจนคนตัวโตเริ่มคิ้วขมวดกันด้วยความสงสัย
“หนูรู้สึกเหมือนคนมองอยู่ตลอดเวลา”
“ไม่มีอะไรหรอก คิดมาก” มือหนาลูบศีรษะของคนตัวเล็กอย่างปลอบประโลม ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจไม่น้อยแต่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเธอรู้สึกเหมือนมีคนเต็มอยู่ตลอดแม้กระทั่งตอนอยู่มหาลัย
“แต่หนูรู้สึกจริง ๆ นะเฮีย”
“เฮียไม่ได้บอกว่าหนูโกหกครับ ขึ้นรถได้แล้ว” มือหนาเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้กับคนตัวเล็กได้ขึ้นไปนั่งประจำที่ ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ ร่างสูงหันไปมองตลอดทางเดินแต่ก็ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด
คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปม สมองของเขามีเรื่องให้คิดเพราะดูเหมือนตอนนี้ศัตรูของเขาเริ่มจะเคลื่อนไหวแล้วรึเปล่า?
“คืนนี้ไปผับกันนะ เฮียมีนัดคุยงานกับพวกไอ้เสือ” ภูผาหันมาบอกคนตัวเล็กที
