ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านของโรมและจันทร์เจ้า สถานการณ์ตึงเครียด ภูผานั่งนิ่งไม่ยอมขยับไปไหนเขารอสายจากคนที่จับตัวของมีนา สองมือกุมกันแน่นแต่รอแล้วรอเล่าปลายสายก็ไม่ติดต่อมาสักที
“ทำไมมันยังไม่ติดต่อมาอีกวะ”
“กูจะบุกไปเอง”
“ไอ้ภูผา มึงใจเย็นตอนนี้กูประสานกับผู้กำกับเอาไว้แล้ว”
“ทำไมก็ต้องมานั่งรอแบบนี้ด้วยวะ” เสียงโวยวายของภูผา ภายในใจคลั่งแทบความคุมไม่อยู่ ถ้าขืนให้เขารอต่อไปมีหวังเขาคงได้เป็นบ้าตายก่อนแน่
“แล้วตอนนี้ไอ้เป้มันอยู่ไหนวะไอ้โรม”
“มันอยู่ที่สนามแข่ง K”
“แล้วทำไมมันถึงยังอยู่ที่สนาม K วะ”
“กูก็ไม่รู้ ตอนนี้ให้คนตามดูมันอยู่” เสือและโรมเองก็แปลกใจไม่น้อย เมื่อคนที่พวกเขาคิดว่าเป็นคนจับตัวของมีนาไปทำไมถึงไปโผล่ที่สนามแข่งได้
“กูว่ามันแปลก ๆ นะหรือไม่ใช่ไอ้เป้วะ”
“ถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร” ภูผาพูดสวนกลับมา เขานั่งแทบไม่ติดเพราะเป็นห่วงคนตัวเล็กที่ป่านนี้ไม่รู้ว่ามีน
