ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่จับจูงกันและกันเข้าไปในห้องที่เป็นความทรงจำของค่ำคืนนั้นอยู่ในสายตาของคนทั้งคู่
“เห็นไหม ไม่มีใครถูกบังคับ แองจี้ก็มีความสุข คริสต์เองเขาก็มีความสุขและพอใจที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่คิดมาก”
“นี่พี่กูร! เรื่องแบบนี้ เป็นใครก็คิดปะวะ”
“เฮ้ย! ให้พูดเพราะๆ หน่อยได้ไหม วะกับพี่ได้ไง”
“พี่ก็เฮ้ย! ใส่ไหมเหมือนกันแหละ”
“โอเคโอเค ขี้เกียจเถียงด้วยล่ะ เข้าใจแล้วนะว่าทั้งสองคนเขาเต็มใจแต่งงานกันเอง ไม่ใช่ว่าครอบครัวใครบังคับเลย”
“เข้าใจแล้ว ไหมจะกลับ หาคนไปส่งด้วย”
“ไม่ใช่คน ไปส่งได้ไหม”
“ก็ถ้าหมามันขับรถได้ พี่ก็ให้ไปส่งหน่อยแล้วกัน”
ใยไหมพูดห้วนแบบมะนาวไม่มีน้ำก่อนจะเดินตรงไปยังลานจอดรถด้านนอก
อังกูรยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคมเข้มจ้องเขม็งไปที่เรือนร่างกะทัดรัดของเพื่อนสนิทน้องสาว จากที่ไม่เคยสนใจใยไหมก็กลายมาเป็นสนใจบ่อยครั้งตั้งแต่เจ้าหล่อนร่วมวางแผน
