กรรมสิทธิ์รักมาเฟียร้าย

บทนำ แม่น้ำแซน กรุงปารีส ฝรั่งเศส เปลือกตาสีมุกขยับไปมาก่อนจะค่อยๆ เปิดขึ้น ปั้นหยายันตัวขึ้นนั่งและกวาดสายตามองบริเวณโดยรอบที่ไม่คุ้นชินเลยสักนิด กะพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับการมองเห็นที่พร่ามัวให้ชัดขึ้น หญิงสาวก้าวลงจากเตียงและกวาดสายตามองรอบๆ ห้องอีกครั้ง การตกแต่งภายในที่ทันสมัยและเฟอร์นิเจอร์ที่ดูหรูหราทำให้ปั้นหยายิ่งงุนงง จะว่าเป็นห้องพักในโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะโรงแรมที่หญิงสาวทำงานอยู่ไม่มีห้องพักแบบนี้ แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน ดวงหน้าเรียวรูปไข่เต็มไปด้วยความงุนงง เท้าเปลือยเปล่าขยับบนพื้นพรมที่ถูกปูเอาไว้บนพื้นห้อง มือเรียวสีน้ำผึ้งยกขึ้นแหวกม่านออกเพื่อดูทัศนียภาพด้านนอกว่าตอนนี้หล่อนอยู่ที่ไหนกันแน่ หากแต่สิ่งที่ได้เห็นทำให้ดวงตาคู่สวยต้องเบิกโพลง สิ่งที่ปรากฏในสายตาของปั้นหยาคือบริเวณผืนน้ำกว้างที่สุดลูกตาสามารถมองเห็นแสงสีจากตัวเมืองที่ตกกระทบผืนน้ำอยู่ลิบๆ หัวใจหญิงสาวเต้นระส่ำอย่างตื่นกลัว เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามไรผม เธอมาอยู่บนเรือได้อย่างไรกัน นั่นคือคำถามแรกที่เกิดขึ้นในใจของปั้นหยา เท้าเล็กค่อยๆ ขยับถอยกลับมาที่เตียงนอนอีกครั้ง และทรุดตัวลงนั่งด้วยอาการมึนงงอย่างขีดสุด พยายามนึกทบทวนเรื่องราวที่พอจะจำได้ หากจำไม่ผิดความจำครั้งสุดท้ายของหล่อนก็คือตอนที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอยู่ในห้องพักแขกในโรงแรม คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตขมวดแน่น ในหัวของหญิงสาวมีแต่ความมืดมนจนแทบมองไม่เห็นแสงสว่าง ปั้นหยาก้าวลงจากเตียงนอนอีกครั้ง บางทีหล่อนอาจจะต้องไปค้นหาคำตอบจากใครสักคนที่อยู่ด้านนอก ตัดสินใจได้แบบนั้น เท้าเล็กก็ก้าวฉับๆ ตรงดิ่งไปที่ประตู มือเรียวไม่ทันได้แตะลูกบิดประตูด้วยซ้ำ บานประตูก็ถูกผลักเข้ามา “คุณเป็นใครคะ” ปั้นหยาถามเสียงตื่นตระหนก เท้าเล็กถอยร่นเมื่อร่างสูงของราฟาเอลก้าวเข้ามาด้านในพร้อมบานประตูที่ถูกปิดลงเสียงดังจนทำให้หญิงสาวสะดุ้งตัวจนไหล่เล็กลู่เข้าหากัน หญิงสาวไม่ปฏิเสธว่าคนตรงหน้าที่หล่อนไม่ทราบว่าเป็นใครมีใบหน้าที่หล่อจัดจนหาใครเทียบได้ยาก กรอบหน้าของเขาขึ้นรูปเด่นชัด คิ้วคมเข้มพาดเหนือดวงตาสีอำพัน จมูกโด่งคมสันรับกับริมฝีปากหยักสวย เส้นผมของเขาเป็นสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นดูสะอาดสะอ้าน และทรงผมก็ถูกเซ็ตมาอย่างดีราวกับนายแบบที่หลุดออกมาจากปกนิตยสาร แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกหวาดกลัวของปั้นหยาลงน้อยลงเลย หญิงสาวกลับสัมผัสถึงความความดุดันและอันตรายที่แผ่ออกมาจากตัวของอีกฝ่าย ยิ่งเขายืนนิ่ง หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว “ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเธอว่าฉันเป็นใคร รู้แค่ว่าตอนนี้ถึงเวลาที่เธอต้องทำหน้าที่ของเธอแล้วก็พอ” “หน้าที่อะไรคะ” ปั้นหยาร้องถาม เท้าเล็กยังคงขยับถอยร่นเข้าไปด้านในเรื่อยๆ เมื่อราฟาเอลก้าวเข้าหาหล่อนด้วยท่าทีคุกคาม ก้อนเนื้อในอกซ้ายของหญิงสาวเต้นระส่ำ ปั้นหยาสะดุ้งโหยงตอนที่ปลีน่องชนเข้ากับขอบเตียง “ฉันไม่มีเวลามากพอมาดูเธอเล่นบทสาวน้อยไร้เดียงสาหรอกนะ เสียเวลา” ราฟาเอลไม่พูดเปล่า ร่างสูงขยับเข้าประชิดจนปั้นหยาเสียหลักหงายท้องลงบนเตียงนอน ตอนนี้เองปั้นหยาเพิ่งจะทราบว่าชุดที่เธอสวมใส่เป็นชุดเดรสเข้ารูปที่สั้นมาก และตอนนี้บริเวณชายกระโปรงก็ร่นขึ้นทุกครั้งที่หญิงสาวขยับตัว ปั้นหยาเอี้ยวตัวจะคว้าหมอนมาปิด แต่ราฟาเอลขยับตัวขึ้นมาบนเตียง ชั่วพริบตาเขาก็เข้าถึงตัวหล่อนและปั้นหยาก็ตกอยู่ใต้พันธนาการของเขาอย่างสมบูรณ์ “ปล่อยฉันนะคะ” ปั้นหยาร้องบอกพลางดิ้นขลุกขลักเมื่อข้อมือเล็กถูกกดแนบลงบนฟูกนุ่มด้วยฝ่ามือใหญ่ของคนเหนือร่าง ราฟาเอลยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียงเย็นชวนให้หญิงสาวรู้สึกเสียวสันหลังวาบ “ดูเหมือนว่าเธออยากเล่นบทสาวน้อยซื่อใสไร้เดียงสามากเลยสินะ” “เปล่านะคะ ไม่ใช่แบบนั้น” “ไม่ใช่แบบนั้นแล้วมันเป็นแบบไหน” ปกติราฟาเอลไม่เคยต้องมาเสียเวลาต่อปากต่อคำกับผู้หญิงที่เขาจ่ายเงินเพื่อให้ความสุขบนเตียง เพราะพวกหล่อนต่างรับเงินของเขาและทุกคนต่างก็ล้วนเต็มใจทั้งนั้น แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้อยากสวมบทเป็นสาวน้อยซื่อใสไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน เขาจะยอมเสียเวลานิดหน่อยเพื่อเล่นกับหล่อนก็ได้ “คือฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆ นะคะ” ปั้นหยาละล่ำละลักบอกออกไปตามความจริง แต่ดูเหมือนว่าราฟาเอลจะไม่เชื่อหล่อน แม้เขาจะไม่ได้ส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ แต่ใบหน้าหล่อจัดที่ดูตึงขึ้นมากกว่าเดิมบ่งบอกว่าเขากำลังไม่สบอารมณ์ “ฉันไม่ควรเสียเวลาเสวนากับเธอเลยจริงๆ ทำหน้าที่ของเธอให้จบๆ ไปซะ” ราฟาเอลไม่มัวเสียเวลาอีกแล้ว ว่าจบก็ฝังริมฝีปากอุ่นจัดบนเรียวปากอิ่มสีเชอร์รี่สด ปั้นหยาพยายามร้องท้วงแต่ริมฝีปากหยักสวยก็ยิ่งกดลงมาแนบแน่น ชั่วพริบตาเรียวลิ้นอุ่นชื้นก็แทรกเข้ามาในโพรงปากของหล่อน ปั้นหยาดิ้นรนขัดขืนแต่แน่นอนว่าราฟาเอลไม่คิดจะปล่อยให้หล่อนเป็นอิสระเพราะเขาได้จ่ายให้หล่อนอย่างคุ้มค่าไปแล้ว คนอย่างราฟาเอล เลอร์มา สะกดคำว่าขาดทุนไม่เป็น