ปั้นหยาหน้ายู่ หญิงสาวมองค้อนพลางถอนหายใจอย่างไม่พอใจ แต่มีหรือที่มาเฟียร้ายอย่างราฟาเอลจะสน เขาไม่ยอมคืนสมุดให้ แล้วยัดมันใส่ลิ้นชักเสียอย่างนั้น
“งั้นก็ไม่ต้องเอา”
“คุณราฟาเอล”
ปั้นหยาขึงตาโตเม้มปากแน่นหล่อนจ้องคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่องในขณะที่ดวงตาคมปลาบมองมาที่หล่อนอย่างท้าทาย
“อ้อ แล้วอีกอย่างเรียกฉันว่าราฟก็พอ ได้ยินเธอเรียกฉันว่าคุณราฟาเอลแล้วเหนื่อยแทน”
ราฟาเอลกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แผ่นหลังกว้างเอนเข้ากับพนักพิงเก้าอี้ด้วยท่วงท่าสบายๆ ปั้นหยากำมือสองข้างเข้าหากันแน่น หล่อนช้อนสายตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาเขียวขุ่น
“ว่าไงล่ะจะเอาหรือไม่เอาสมุดของเธอน่ะ สำคัญด้วยนี่”
ราฟาเอลจี้จุดสำคัญที่ทำให้ปั้นหยาปฏิเสธไม่ได้ สุดท้ายหล่อนก็ต้องเดินอ้อมโต๊ะเพื่อมาหาคนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ไม่ทันถึงตัวราฟาเอลดี มือหนาก็คว้าหมับที่แขนเรียวและออกแรงดึงรั้งร่างเล็กให้เป็นนั่งบนตักแกร่งอย่างรวดเร็
