ปั้นหยาไม่แน่ใจว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว แต่แสงสว่างจ้าที่ส่องผ่านผนังกระจกใสที่เปิดม่านเอาไว้เข้ามาทำให้หญิงสาวเดาว่าน่าจะเป็นเวลาที่สายพอสมควรหรือไม่ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อย หล่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงหลังใหญ่ ข้างกายไร้เงาของราฟาเอล หากแต่บนผ้าปูที่นอนยังทิ้งไออุ่นจางๆ เอาไว้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ปั้นหยาร้อนฉ่าไปทั้งหน้า พวงแก้มทั้งสองข้างซับสีเรื่อเมื่อภาพบทรักเร่าร้อนระหว่างหล่อนกับราฟาเอลลอยเข้ามาในหัว ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นอย่างเผลอตัว
ปั้นหยาผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก ดีที่อีกฝ่ายไม่แล้งน้ำใจจนเกินไปนักเพราะตอนนี้บนร่างของหล่อนมีชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดสวมทับร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ แน่นอนว่าปั้นหยาไม่ได้สวมมันได้ตัวเอง ภาพสุดท้ายที่หล่อนจำได้ก็คือภาพใบหน้าหล่อจัดของราฟาเอลที่อยู่ห่างจากใบหน้าของหล่อนไม่ถึงคืบ และหล่อนก็นั่งทับอยู่บนตัวเขา แน่นอนว่าหล่อนไม่ได้นั่งเฉยๆ
