บทที่ 1 ก้าวสู่
1196 คำ
“นายครับวันนี้จะสัมภาษณ์พนักงานเองเลยไหมครับ”
ดวงตาสีนิลละจากเอกสารกองโตตรงหน้าหันมาดูลูกน้องคนสนิท เพราะวันนี้มีการสัมภาษณ์พนักงานใหม่ ที่เขาได้คัดคนเก่าออกเพราะทำงานไม่ได้เรื่องทิ้งไปเกือบทั้งชุด
“เรื่องแค่นี้นายจัดการเองเถอะ” เสียงนิ่งเย็นชาบอกเพียงเท่านั้นและจัดการเอกสารกองโตตรงหน้าต่อ
“ครับนาย ผมจะเข้มงวดและเลือกคนที่คุณสมบัติเพียบพร้อมที่สุดครับ”
“อืม” เสียงนิ่งขานรับในลำคออย่างไม่ได้สนใจ เพราะเป็นแค่แผนกเล็ก ๆ ที่ต้องการพนักงานเสิร์ฟ 5 ตำแหน่งเพียงเท่านั้น
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“และ...อย่าลืมคัดเอาคนที่หน้าตาดี ๆ เข้ามาด้วยล่ะ”
“ครับผมจำได้ขึ้นใจเลย”
เมธาลูกน้องคนสนิทพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เพราะรู้นิสัยเจ้านายดีว่าชอบอะไรแบบไหน และต้องการคนที่หน้าตาดูดีและทำงานได้เก่ง ไม่ใช่เก่งอย่างเดียวแต่หน้าตาไม่ได้เพราะเขานั้นต้องเอาไว้ใช้เรียกแขก ดังนั้นสถานที่แห่งนี้ที่เรียกว่า Red Rose จึงเป็นสวรรค์สำหรับพวกเหล่าคนดังที่มีอันจะกินจะเข้ามาปล่อยเนื้อปล่อยใจไปกับคลับแห่งนี้ทุกค่ำคืน
“ฉันผ่านเข้าทำงานแล้ว” เสียงร้อนรนเอ่ยพูดในโทรศัพท์พร้อมกับเดินกระสับกระส่ายไปมา “ปล่อยพี่สาวฉันไปได้แล้ว”
‘หึ! สาวน้อย ทำงานให้มันสำเร็จก่อนสิถึงจะมาเรียกร้องได้’
“อะไรกัน! ฉันทำตามที่คุณบอกแล้วไงให้มาสมัครงานที่นี่แล้วจะปล่อยตัวพี่สาวฉันไปไงล่ะ”
‘ใช่ฉันปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ทำงานให้เสร็จก่อนที่พี่สาวเธอจะโดนส่งออกนอก’
“ไอ้สารเลว!!”
ตู๊ด ๆ ๆ
ปลายสายตัดสายทิ้งไปแล้วแต่มือเรียวเล็กยังคงกำมือถือราคาถูกไว้อย่างนั้นไม่ยอมปล่อยด้วยมืออันสั่นเทา
“ไอ้ชาติชั่ว ไอ้สารเลวเอ๊ย” เธอก่นด่าและรีบเก็บเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายจัดไว้ให้เพื่อให้เธอได้ทำตามแผนได้ง่ายขึ้นสำหรับไปสอดแนมล้วงความลับจากคลับ Red Rose เธอไม่เต็มใจทำมันเลยด้วยซ้ำแต่เพราะโดนบังคับโดยเอาพี่สาวของเธอมาอ้าง และตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าพี่สาวเธอจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างตั้งแต่โดนจับตัวไปก็ยังไม่เคยติดต่อกันเลยสักครั้งเดียว
และวันเริ่มงานวันแรกก็มาถึง นานา เด็กสาวอายุ 18 ปี ที่อยู่กับพี่สาวที่อายุ 25 กันแค่สองคน พ่อแม่ได้ตายจากไปตั้งแต่เธออายุได้ 10 ขวบทั้งชีวิตของเธอจึงมีแค่พี่สาวคนเดียวเท่านั้น
เธอกับพี่สาวต้องมามีชีวิตแบบนี้เพราะผู้เป็นป้าพี่สาวของพ่อเธอแอบเอาบ้านที่เป็นมรดกตกทอดที่เหลือชิ้นเดียวไปค้ำประกัน มันเป็นบ้านที่ใคร ๆ ต่างต้องการ มีนายหน้าหลายคนที่ต่างเข้ามาขอซื้อแต่พวกเธอสองคนไม่มีใครยินยอมขาย และโชคดีที่พี่สาวของเธออายุพ้นนิติภาวะจึงรักษาของทุกอย่างที่พ่อและแม่สร้างเอาไว้ให้พวกเธอก่อนตายเอาไว้ได้ แต่ก็มาพลาดท่าให้กับผู้เป็นป้าแท้ ๆ ที่พวกเธอเชื่อใจมาหักหลังได้ลงคอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามรดกทั้งหมดที่พ่อและแม่ทิ้งเอาไว้ให้จะโดนคนที่ขึ้นชื่อว่าป้าแท้ ๆ เอาไปถลุงเล่นจนหมด ไหนจะบ้านที่สุกหัวนอนก็โดนยึดเพราะป้าเอาโฉนดไปค้ำตอนเล่นพนัน ไหนจะหนี้ที่ท่วมหัวอีกที่เสียไปจากการเล่นพนันที่เธอและพี่สาวโดนหางเลขไปด้วย แต่ป้าของเธอกลับหนีเอารอดทิ้งให้เธอกับพี่เป็นคนรับผิดชอบแทน
ตอนแรกเธอปลงใจได้แล้ว แต่ฝั่งเจ้าหนี้กลับเฮงซวยมาจับตัวพี่สาวของเธอไปและเข้ามาต่อรองให้เข้าไปทำงานกับแก๊งฝ่ายตรงข้ามที่ไม่ถูกกัน โดยให้เธอเข้าไปทำงานในไนต์คลับเพื่อล้วงเอาความลับมาให้ พูดง่าย ๆ คือนางนกต่อนั้นเอง
เธอพยายามไปแจ้งความแต่ก็ไร้ผลเพราะฝั่งเจ้าหนี้ก็มีอิทธิพลตำรวจยังกลัวแล้วเธอจะมีทางเลือกทางไหนได้บ้าง เพราะพี่สาวคือชีวิตของเธอทั้งชีวิต ไม่มีทางเลือกวันนี้ ณ ตอนนี้เธอถึงเข้ามาเหยียบถ้ำเสื้ออยู่แบบนี้นี่เอง
“ฮู่วว~~” เธอหายใจออกเพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับมา เมื่อตั้งสติได้แล้วจึงรีบเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“นรกอะไรอีกเนี่ย” ร่างบางสบถอย่างหัวเสียเมื่อหยิบชุดยูนิฟอร์มขึ้นมาก็ต้องตกใจ เพราะมันแทบไม่ใช่เรียกว่าชุด ชุดอะไรจะเปิดเนื้อหนังขนาดนี้ ไหนจะความสั้นที่น่าใจหายนี่อีก เสื้อคลุมก็ไม่มีให้ เป็นชุดเดียว คือเกาะอกสีแดงกับกระโปรงสีดำที่สั้นแทบเห็นแก้มก้น
“ฉิบหาย..ฮู่วว~ท่องเอาไว้เพื่อพี่ เพื่อพี่เราต้องทำได้”
“เด็กใหม่ใช่ไหมเรานะ” สาวสวยหุ่นเซ็กซี่เอ่ยถามพร้อมกับยืนมองมาทางหญิงสาวนิ่ง
“ใช่ค่ะ”
“ขืนออกไปแบบนี้เราโดนไล่เอาออกแน่เลย”
“ทำไมค่ะ?” เธอถามอยากตกใจ เพราะจะโดนไล่ออกไม่ได้เพราะงานนี้มันสำคัญกับชีวิตของเธอมาก
“ทำงานกลางคืนแบบนี้เราก็ต้องแซ่บสิน้อง ดูหน้าจืดชืดแบบนี้มีหวังนายเห็นโดนไล่ออกแน่”
“นานาแต่งหน้าไม่เป็นค่ะ” เธอตอบไปตามความจริง ถามว่าแต่งได้ไหมแต่งได้ แต่เป็นการแต่งให้ดูเรียบร้อย ดูอ่อนหวาน ไม่ได้แต่งให้ดูแซ่บเปรี้ยวซ่าเหมือนพนักงานที่แห่งนี้
“เราชื่อนานาเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“พี่ชื่อพี่ก้อย เราอายุเท่าไรแล้ว”
“20 ค่ะ”
“วัยกำลังโต มานี่พี่ช่วยแต่งให้ มาทำงานสถานที่แห่งนี้ก็คงเดือดร้อนพอสมควรใช่ไหมล่ะ”
“ใช่ค่ะ นานาต้องการเงิน” เธอแกล้งโกหกไปและพยายามทำตัวให้ดูน่าสงสารและอ่อนแอที่สุด ถึงแม้จริงๆ แล้วเธอจะเป็นคนสู้คนก็ตาม
“พี่ชื่อพี่ก้อย เป็นบัดดี้เรา ต่อไปนี้มีอะไรให้ช่วยเข้าถามพี่ได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณค่ะพี่ก้อย” เธอระบายยิ้มหวานออกมาและดูตัวเองในกระจกก็แทบตกใจว่านี่มันคือเธอจริง ๆ เหรอ ผู้หญิงเฉิ่ม ๆ ตอนแรกแต่ตอนนี้กลับดูเปรี้ยวเข็ดฟันจริงๆ
“ก็ว่าอยู่ว่าทำไมเมธาถึงยังรับเธอเข้ามาทำงาน ไปทำงานกันเถอะ” ก้อยหัวเราะและเดินนำออกไป
เริ่มแล้วสินะชีวิตที่เธอต้องเจอในภายภาคหน้า
--------------------------------------
เริ่มแล้วค่ะ มันเริ่มแล้วค่ะ ในดงที่แต่เสือ
แล้วเสือจะโดนแมวป่าขย้ำไหมนะ ^^
- ผู้เขียน
