บทที่ 7 ขุนให้อ้วนแล้วค่อยเชือด
1260 คำ
“อีกแล้วเหรอพี่โรม แต่นานาติดลูกค้าอยู่นะคะ” หญิงสาวทำหน้าเสียเมื่อรู้ว่าต้องขึ้นไปข้างบนที่มีมาเฟียโรคจิตอยู่บนนั้น
“ใช่บอสให้เราไปชงเหล้า ตรงนี้พี่เคลียร์เองรีบขึ้นไปเถอะบอสไม่ชอบรอนาน”
เธอทำอะไรไม่ได้จึงต้องจำใจขึ้นไปอย่างจำยอม เปิดประตูเข้ามาเธอต้องเอามือปิดจมูกแทบไม่ทันเพราะกลิ่นคาวเลือดลอยมาเตะจมูกของเธอเข้าอย่างจัง
อย่าบอกนะว่าเขาฆ่าคนอีกแล้ว
“ผมยอมแล้วครับ อย่าฆ่าผมเลย”
“หึ คนที่สั่งมึงมาชื่ออะไร” เมธาคำรามถามเสียงลอดไรฟัน ที่ใบหน้าและมือมีแต่เลือดสาดกระเซ็นใส่
“เข้ามาสิ” มาเฟียหนุ่มกวักมือเรียกเมื่อเห็นหญิงสาวยืนนิ่งไม่ยอมก้าวเข้ามา
“คะ ค่ะบอส” เธอเอ่ยเสียงสั่นและเข้ามาชงเหล้าด้วยมืออันสั่นเทา
ร่างสูงเหยียดยิ้มและคว้าหญิงสาวเข้ามานั่งบนตัก ให้เธอเอาหลังพิงอกเขาเอาไว้ และใช้มือจับคางให้เธอมองไปที่ร่างของคนที่โดนซ้อมสภาพดูไม่ได้ เธอไม่รู้เลยว่าคนที่นอนอยู่นั้นยังมีลมหายใจอยู่ไหม จะมีแค่คนเดียวที่สภาพใบหน้าดูแทบไม่ได้ และโดนจับมัดกับเก้าอี้ที่กำลังโดนมาเฟียหนุ่มเค้นเอาความจริง
“คุณโทมัสครับ คุณโทมันสั่งพวกผมมา อย่าฆ่าผมเลยครับ”
“จุ๊ ๆ ใจเย็น กูไม่ฆ่ามึงหรอก แต่บอกมาว่านายมึงอยู่ไหนแล้วกูจะปล่อยมึงไป”
“เมืองนอกครับ”
“ชักอารมณ์เสียแล้วสิ เมธา”
ผลัวะ!! เมธาชกเข้าไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอีกครั้งเมื่อยังให้ข้อมูลไม่ถูกใจนายของตน
“อเมริกาครับ คุณโทมัสอยู่อเมริกา”
“เมธา” เสียงเข้มสั่งเมธาที่รู้ใจจึงเข้ามารีบแก้มัดตามที่สัญญา
ลมหายใจปล่อยผ่อนรดที่ต้นคอยาวระหงหญิงสาวห่อไหล่และพยายามไม่ส่งเสียงร้องออกมา
“คอเธอเล็กจังนะสาวน้อย อยากรู้นักถ้าฉันบีบคอเธอแล้วมันจะหักคามือฉันไหม”
“บะ บอสค่ะ นานาต้องไปทำงานแล้ว” เสียงสั่นเอ่ยบอกและพยายามระงับความกลัวเอา
“แม่ง!”
“กรี๊ด!!”
ปัง! มาเฟียหนุ่มสบถอย่างอารมณ์เสียและลั่นไกปืนต่อหน้าหญิงสาวไปที่ร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังกระเสือกกระสนหนีออกไปจากที่นี่
“ไหนบอสบอกว่าจะไม่ฆ่าเขาไง ฮื่อ” ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว นี่เป็นการตายของคนอื่นที่เธอเห็นกับตาเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกเธอก็ว่าเขานั้นชาติชั่วอำมหิตแล้ว แต่ครั้งนี้เขายิ่งสารเลวกว่าเดิมเสียอีก
“หน้าเธอเวลาร้องไห้เป็นแบบนี้นี่เองสินะ”
“อ๊ะ! บอสจะทำอะไร” เธอร้องเสียงหลงเมื่อโดนมือหนาผลักให้เธอนอนลง
“เงียบ อย่าคิดแม้แต่จะส่งเสียง ฉันตกใจขึ้นมาแล้วปืนลั่นใส่ไม่รู้ด้วยนะ” เขาพูดพร้อมกับไล่ปืนไปที่กรอบหน้าสวยและไล่ต่ำลงมาที่หน้าอกและลงมาเรื่อยๆ
“อึก ฮื่อ” นานากลั่นเสียงสะอื้นไว้เมื่อปลายกระบอกปืนสีดำเข้ามาสัมผัสที่ส่วนสงวนของเธออย่างน่ารังเกียจ
“ฉันแนะนำเธออย่างนะ อย่าร้องไห้ให้ฉันเห็น ยิ่งฉันเห็นน้ำตา ตรงนี้ของฉันยิ่งมีอารมณ์นะสาวน้อย” มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มและจับมือบางเข้ามาสัมผัสที่แก่นกายของตัวเองที่ชูชันดันแทบทะลุกางเกงออกมา
“บอสทำแบบนี้กับนานาทำไม อ๊ะ อย่าทำนะ” เธอร้องห้ามพลางสะอึกสะอื้นเมื่อปลายกระบอกปืนแหย่เข้ามาสัมผัสที่รูสวาทของเธอโชคดีที่ยังมีปราการปกปิดเอาไว้ แต่มันก็น่าหวาดเสียวเหลือเกิน
“เห็นเธอน่ารักดี ฉันก็เลยอยากแกล้ง” ฟาริสเอ่ยบอกเสียงเย็น และลุกขึ้นนั่ง พลางจัดชุดของตัวเองให้เรียบร้อยและเหล่ตามองมาทางหญิงสาว
“เธอไม่ได้ใส่ชุดที่ฉันสั่งให้ใส่นิ”
“ชุดนั่นมันสั้นไปค่ะ”
“ถ้าไม่อยากร้องไห้อีกเธอควรใส่มันนะสาวน้อย เก็บกวาดรอยเลือดให้เสร็จและออกไปพักซะ ฉันอนุญาตให้เธอกลับก่อนเลิกงานได้”
“ค่ะบอส” เธอรับคำและลุกขึ้นนั่งจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย และรีบวิ่งไปเอาไม้ถูพื้นมาทำความสะอาด
ร่างเล็กยืนหลบในตู้ล็อกเกอร์และนั่งถอนหายใจด้วยความหวาดกลัว เมื่อสักครู่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร
หรือเขาจะจับได้แล้วว่าเธอแอบเข้ามาล้วงความลับ แต่ถ้าเขาจับได้ขึ้นมาจริง ๆ เธอคงตายไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังมีลมหายใจอยู่ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมเขาทำแบบนั้นกับเธอ
“บ้าจริง ๆ อึดอัดไม่รู้จะอึดอัดยังไงแล้ว” เธอทึ้งหัวตัวเองไปมาคิดไม่ตก เพราะการกระทำที่มาเฟียโรคจิตนั้นทำมันช่างฉาบฉวยเตะเนื้อต้องตัว ไหนจะฆ่าคนให้เธอดูอีก
“ผมหลุดหมดแล้วมั้งนานา”
“พี่ก้อย!”
“ตกใจอะไรพี่ไม่ใช่ผีนะ” ก้อยหัวเราะที่เห็นหญิงสาวทำตาโตตกใจเมื่อเห็นเธออยู่ตรงนี้
“ตกใจเฉย ๆ ค่ะพี่ก้อยมาไม่ให้เสียงเลย”
“แล้วมานั่งทำไรอยู่ตรงนี้ข้างบนไม่มีงานเหรอ”
“มาเข้าห้องน้ำค่ะ”
“โอเคพักเถอะพี่ไม่กวนแล้ว” ก้อยยิ้มให้และเธอก็เดินจากไป เมื่อเธออยู่คนเดียวอีกครั้งจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคนที่ส่งเธอเข้ามาในที่อันตรายแห่งนี้
‘ฉันว่าคงทำงานนี้อีกไม่ได้แล้ว ขืนทำต่อฉันตายแน่ วันนี้มาเฟียโรคจิตนั้นก็ฆ่าคนอีกแล้ว’
[เธอเลิกฉันก็จะฆ่าเธอกับพี่สาวที่น่าสงสารของเธอเด็กน้อย เลือกเอาจะตายไว ๆ หรืออยากตายแบบช้า ๆ เพราะตอนนี้ไอ้ฟาริสมันยังจับเธอไม่ได้ ถ้ามันจับได้เธอคงตายไปนานแล้ว]
“แม่งเอ๊ย!” เธอสบถและรีบเก็บโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาจึงเดินออกไปทำงานที่ชั้นสองต่อ
ร่างสูงนั่งเคาะนิ้วเล่นเมื่อฟังเมธาเข้ามารายงานตามที่เขาสั่งให้ไปทำ
“เธอเข้าไปในล็อกเกอร์ครับ และเธอชอบติดต่อกับใครบางคนในโทรศัพท์บ่อย ๆ และโทรศัพท์นั้นไม่ใช่โทรศัพท์ที่เธอใช้ครับ”
“ไปเอาโทรศัพท์นั้นมา”
“ครับนาย”
มาเฟียหนุ่มเคาะนิ้วเล่นอีกครั้งพลางใช้ความคิดว่าเขาจะจัดการกับเด็กสาวนั้นยังไงดี เพราะมันมีหลายวิธีให้จัดการเสียด้วยสิ
“หรือจะสับเธอให้หมามันกินดี หึ” ปากหยักคลี่ยิ้มและนั่งหัวเราะในลำคอด้วยความสนุก พลางใช้นิ้วเรียวยาวคลึงริมฝีปากของตัวเองไปมาเมื่อนึกถึงเด็กสาวนามว่านานาที่แฝงเข้ามาใต้จมูกของเขา ช่างกล้าดี หึ
----------------------------------------
มันโรคจิต และมันซาดิสม์ด้วยค่ะ
และที่ฟาริสบอกว่าเห็นน้ำตานางเอกแล้วมีอารมณ์ ใช่ค่ะ มันมีอารมณ์จริง ๆ และชอบทำให้นางเอกร้องไห้และมานั่งหัวเราะมอง
เห็นฟาริสแล้วนึกถึงฟาโรห์เลย มันช่างต่างกันอย่างสุดขั้ว ฮ่า ฮ่า
เรื่องของพ่อฟาโรห์ ชื่อเรื่อง Secret Love เมียลับของนายมาเฟีย ค่ะ
- ผู้เขียน
