“พี่แนน พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม”
เมื่อมาเฟียหนุ่มพาเธอขึ้นมาบนห้องเธอเองก็ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหนมาตื่นอีกทีก็ตอนช่วงเย็น และตอนนี้เขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้เธอได้ติดต่อกับพี่สาว
“พี่ไม่เป็นไรนานา มีคนมาช่วยพี่ออกมาจากไอ้พวกนั้น”
“ตอนนี้พี่อยู่ไหน”
เธอถามด้วยความเป็นห่วง น้ำตาแห่งความดีใจก็ไหลไม่หยุด แต่ก็รีบเช็ดออกเมื่อชายหนุ่มเอาแต่มอง เพราะกลัวเขาจะมีอารมณ์ขึ้นมาอีก ตอนนี้ถ้าเขาจะทำเธอขอตายไปเลยดีกว่าเพราะรับไม่ไหวแล้ว
“พี่บอกไม่ได้ เพื่อความปลอดภัยของนานาด้วย เราไม่ต้องห่วงพี่นะ ตอนนี้พี่สบายดี คนที่นี่ดูแลพี่เป็นอย่างดี กินอาหารครบสามมื้อทุกมื้อ”
“นั้นพี่จริง ๆ ใช่ไหม”
“ใช่พี่เอง” สักพักปลายสายก็เปลี่ยนเป็นโทรแบบเห็นหน้ามาให้ เธอจึงยิ้มออกมาได้ในที่สุด และรู้สึกหายห่วงเป็นปลิดทิ้ง “ตอนนี้เชื่อแล้วใช่ไหม”
“ค่ะพี่” เธอยิ้มกว้าง แทบจะทนรอไม่ไหวที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก
“พี่ต้องวางแ
