ตอนที่ 12 ม่านประเพณี
1232 คำ
หลังจากเวลาแห่งความหอมหวานระหว่างจอมยุทธ์ต๊ะและคุณชายพิณที่ต่างยืนยันในความรักของกันและกันแล้วนั้น ดวงอาทิตย์ก็จวนจะลับขอบฟ้าเต็มทีความมืดเริ่มปกคลุมบรรยากาศโดยรอบบริเวณที่คนทั้งสองกำลังหลับใหลอยู่ในห้วงแห่งความสุขสม สายลมเอื่อยพัดแผ่วเบาสัมผัสผิวนวลของคุณชายพิณจนต้องสะดุ้งไหวสะท้านกับความหนาวเย็นก่อนจะซุกลำตัวเข้าอ้อมกอดของชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างกายเพื่อคลายความหนาวเย็นพร้อมทั้งซุกใบหน้านวลลงแนบอกกว้างเพื่อหาไออุ่นที่เขาโหยหามาแสนนาน
"เจ้า 2 คนทำอะไรกันบัดสีบัดเถลิงที่สุด ช่างไม่อายฟ้าดินบ้างหรือไร อาพิณเจ้าทำอะไรเช่นนี้ เจ้ามีข้าทั้งคนแต่กลับมาทำตัวบัดสีได้อย่างไร อยากกลับไปเป็นนางโรมที่หอนางโลมแห่งนั้นใช่ไหม?" คุณชายปั้วกล่าวด้วยน้ำเสียงโมโหใส่คนทั้งสอง หลังจากที่เขาและเด็กในร้านน้ำชาช่วยกันออกตามหาคุณชายหน้าหวานมาครึ่งค่อนวัน
"ท่านพี่ ข้าขอโทษแต่ถ้าท่านจะเอาข้าไปอยู่ที่หอนางโลมแห่งเดิมข้าก็ยินดี ข้ารู้ว่าข้าทำผิด ข้าทนอยู่กับท่านไม่ได้อีกแล้ว ข้าทนทุกข์ทรมานมานานเกือบ 2 ปี เพราะบุญคุณที่ท่านช่วยเหลือและเลี้ยงดูข้าเป็นอย่างดีทุกอย่าง ข้ารักท่านนะครับ มีสิ่งหนึ่งที่ข้ารับไม่ได้ที่จะต้องทนเจ็บปวดกับการร่วมหลับนอนกับท่าน ปล่อยข้าไปเถอะครับ" คุณชายพิณกล่าวด้วยน้ำเสียงอัดอั้นที่เต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจระบายออกมาให้ชายที่คิดว่าตนจะฝากชีวิตด้วยแต่บัดนี้มันได้จบลงแล้ว
"ไม่ ข้าไม่ยอม ข้ารักเจ้านะอาพิณตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยรักใครเท่าเจ้ามาก่อน ถึงแม้ว่าเจ้าไม่ใช่อิสตรีแต่ข้าก็รักเจ้าด้วยความบริสุทธิ์ใจในเมื่อชีวิตข้าไม่มีเจ้าแล้ว ข้าไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรถ้าเป็นความต้องการของเจ้าที่จะจากข้าไป ข้าก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นกัน ลาก่อน...ฉึกก!!" ไม่ทันที่คุณชายพิณจะร้องห้าม ชายหนุ่มที่รักเขาหมดหัวใจกลับหยิบกริชที่เก็บไว้ข้างเอวขึ้นมาแทงหัวใจของตัวเองเต็มแรงทำให้คุณชายปั้วสิ้นใจลงต่อหน้าต่อตาจอมยุทธ์หนุ่มและคุณชายพิณในเวลาต่อมาก่อนที่คุณชายหน้าหวานจะรีบเข้าไปประคองคนสิ้นใจขึ้นมาบนตักแล้วร่ำไห้ด้วยความเสียใจกับการจากไปของสามีแบบไม่ทันตั้งตัว
เสียงสะอึกสะอื้นของคุณชายทำให้จอมยุทธ์หนุ่มเดินเข้าไปนั่งลงข้างกายแล้วโอบกอดคนร้องไห้เข้ามาซบที่ไหล่ด้วยความเห็นใจอย่างคนรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุของการจากไปของคุณชายปั้ว นับว่า ณ เวลานั้นไม่มีคนของคุณชายปั้วตามมาพบเหตุการณ์ ไม่อย่างนั้นอาจมีการนองเลือดเพิ่มก็เป็นได้
"ข้าขอโทษที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าข้าไม่เข้าไปดื่มน้ำชาร้านของเจ้า เหตุการณ์นี้ก็คงไม่เกิดขึ้น" จอมยุทธ์ต๊ะกล่าวพร้อมลูบศีรษะคุณชายพิณทั้งอาการเศร้าใจ
"ท่านพี่อย่ากล่าวโทษตัวเองเลย เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากข้าเอง ข้าว่าเราสองคนช่วยกันฝังร่างท่านพี่ปั้วเถอะครับก่อนที่จะมีใครมาพบเข้า" จอมยุทธ์หนุ่มพยักหน้ารับคำ ก่อนช่วยกันขุดหลุมฝังร่างคนสิ้นใจใต้ต้นดอกเหมยใหญ่ต้นนั้นเรียบร้อย
"พี่กำลังทำผิดอยู่ใช่ไหมอาพิณ"
"ท่านทำอะไรผิดเหรอครับท่านพี่" คุณชายพิณถามกลับด้วยความสงสัย
"ก็ที่พี่พรากเจ้ามาจากสามีของเจ้า จนทำให้สามีของเจ้าต้องฆ่าตัวตายเช่นนี้ ตราบาปครั้งนี้คงจะตามติดตัวพี่ไปตลอดชีวิตแน่ๆ" จอมยุทธ์ต๊ะกล่าวอย่างเศร้าสร้อย
"ข้าบอกท่านแล้วใช่ไหมว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ความผิดของท่านแล้วตราบาปมันจะไม่ตามติดท่านหรอกครับ มันเกิดขึ้นเพราะข้าตราบาปมันควรตามติดตัวข้าไม่ใช่ท่านพี่ต๊ะแน่นอน แม้ว่าข้าจะไม่เจอท่านวันหนึ่งข้าก็ต้องเป็นฝ่ายไปจากท่านพี่ปั้วอยู่ดี ท่านพี่อย่าคิดมากเลยนะครับ ท่านจะทำยังไงต่อไป ท่านจะไปที่แห่งใดต่อครับ ข้าพร้อมจะติดตามท่านไปทุกหนทุกแห่ง..." คุณชายพิณกล่าวด้วยความมุ่งมั่น จอมยุทธ์ต๊ะจึงมีความมั่นใจในตัวของอาพิณที่อีกคนพร้อมจะก้าวผ่านเรื่องร้ายและดีไปพร้อมๆ กับเขา
ณ เรือนฝ่ายขวาตระกูลลี่
"ฮูหยิน..ฮูหยินครับ ตื่นเถอะตอนนี้สายแล้วนะเหลือเวลาอีกไม่กี่วันก็ถึงวันชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพแล้ว เจ้าต้องตื่นขึ้นมาฝึกวิทยายุทธ์กับพี่นะตื่นเถอะ" เสียงดังโวยวายออกมาจากห้องนอนของคู่ใหม่ปลามันที่ทางฝ่ายสามีหมาดๆ พยายามปลุกฮูหยินหน้าหวานของตนอยู่หลายรอบแต่กลับไม่มีวี่แววจากฮูหยินแต่อย่างใด ฮูหยินน้อยของเขายังคงนอนอิดออดไม่ยอมลุกสักที ทางฝ่ายสามีเห็นความน่ารักของฮูหยินที่นอนดิ้นไปดิ้นไปมาด้วยความรำคาญ แต่นั่นมันแฝงไปด้วยความน่ารัก น่าเอ็นดู ส่งผลให้สามีหนุ่มอดกดจมูกโด่งลงแก้มขาวอย่างจงใจเสียไม่ได้
"ฟอดด..เจ้าจะลุกหรือไม่ถ้าไม่พี่จะลงโทษเจ้าอีกสามรอบ..." ทันทีที่การยื่นคำขาดจบลงฮูหยินน้อยที่คงหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขต้องรีบลืมตาโตด้วยความตกใจพร้อมค้านขึ้นทันใด
"หยุดความคิดของท่านเลยนะท่านพี่ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านลงโทษข้าอีกแล้ว คืนใดที่ข้าได้รับการลงโทษจากท่าน ข้าแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะฝึกวิทยายุทธ์กับท่านเลยและวันนี้ก็เช่นกัน ข้าจะไม่ไปฝึกวิทยายุทธ์กับท่าน นี่เป็นแผนของท่านใช่ไหมที่จะทำให้ข้าฝึกวิชาไม่ไหวแล้วท่านจะได้ไปชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพเพียงคนเดียว คำพูดของข้าเป็นจริงหรือไม่" ฮูหยินน้อยลุกขึ้นนั่งต่อว่าสามียาวเป็นพรืดทำให้ผู้เป็นสามีทึ่งในคำกล่าวเหล่านั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ไม่ใช่นะฮูหยิน พี่ไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นเลย ข้าอยากให้เจ้าไปชิงตำแหน่งกับพี่ เจ้าอย่ากังวลไปเลยนะที่พี่ทำไปเพราะพี่รักเจ้านะฮูหยิน" คุณชายไวซ์เข้ากอดกระชับฮูหยินมาแนบอกก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนแก้มนวลอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันในคำตอบ แล้วลุกลงจากเตียงให้ฮูหยินน้อยนอนพักผ่อนต่อจนสมใจ
ระหว่างการเดินทางของจอมยุทธ์ต๊ะและคุณชายพิณที่ดั้นด้นเดินทางด้วยกันเพื่อไปยังเมืองที่จะจัดการชิงชัยตำแหน่งจ้าวยุทธภพ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูแน่นแฟ้น มีความเข้าใจกันและกันมากขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนคู่รักที่ผ่านการใช้ชีวิตด้วยกันมานานแสนนาน
- ผู้เขียน
