หลายสัปดาห์ต่อมา...
@ห้องสมุดมหาวิทยาลัย
“กูขี้เกียจอ่านหนังสือแล้ววะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งง่วง”
พริกไทยเพื่อนสาวของน้ำพิ้งค์เอนตัวพิงเก้าอี้แล้วบ่นออกไปด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายอย่างท้อแท้ เมื่อเธอพยายามอ่านหนังสือที่เป็นเนื้อหาสำหรับนักศึกษาแพทย์เท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกง่วงนอนมากขึ้นเท่านั้น
จนเธอถึงกับฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่นแทน ซึ่งท่าทางงอแงเป็นเด็กของเธอก็ทำให้น้ำพิ้งค์กับสวยที่มองดูอยู่อดที่จะส่ายหัวไปมาไม่ได้
“ถ้าแกง่วงแกก็พักสายตาไปสิ แกจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่นทำไม” สวยว่าขึ้น
“กูเบื่ออะ...เซ็งด้วย”
“มึงขี้เกียจด้วยประเด็นหรือกูพูดผิด วันนี้กูเห็นมึงงอแงมากเลยนะพริก” น้ำพิ้งค์ต่อประโยคให้พริกไทยที่นั่งฟุบหน้ากับโต๊ะด้วยท่าทางเบื่อหน่ายและเบื่อโลกนี้เต็มทีหลังจากที่โดนสวยบ่นไปเมื่อสักครู่
“เออ กูไม่มีอารมณ์อ่านหนังสืออะ...สวยไปซื้อของกินเป็นเพื่อนกูหน่อย หิววะ” พร
