“หยุด! ไม่ต้อง ไม่ต้องผลักพิ้งค์ เดี๋ยวพิ้งค์นั่งเอง”
เมื่อเธอถูกลากเข้ามาในห้องสโมสรของทามไทและกำลังจะถูกคนตัวสูงผลักให้นั่งลงบนโซฟาในห้องทำงานของเขา เธอก็รีบยกมือห้ามแล้วสั่งคนตัวสูงที่ทำหน้าถมึนทึงตอนนี้ไม่ให้ผลักหรือโยนเธออย่างที่ชอบทำทันที...
เพราะเท่าที่ผ่านมาแผ่นหลังของเธอก็ระบมพอแล้ว ถ้าโดนวันนี้อีกเธอเกรงว่ามันจะช้ำเอา
ตุบ!
“พี่ทาม วางเบาๆสิเดี๋ยวของของเพื่อนพิ้งค์ก็พังหมดหรอก”
น้ำพิ้งค์เอ็ดคนตัวสูงทันทีที่เธอเห็นเขาวางของของเพื่อนแรงจนมันได้ยินเสียงตุบกระชากหัวใจของเธอให้อ่อนยวบลง เพราะนั้นมันคือไอ้แพดของเพื่อนและกระเป๋าแบรนด์เนมของเพื่อนที่เพื่อนบอกมาว่าเพิ่งสอยคอเลคชั่นใหม่มา แต่ตอนนี้กำลังโดนคนหน้าตึงอย่างทามไทกระแทกลงอย่างไม่ระวัง
แต่ที่ทำให้สะท้านหัวใจของเธอไปอีกคือประโยคที่กำลังจะออกจากปากลูกคนรวยอย่างเขานี่แหละ “ช่างแม่งดิ มีปัญญาหาคืนให้ละกัน”
ใช่สิ ก็เขาคือลูกคนรว
