ตอนที่ : 06
1229 คำ
@บ้านธาม
"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" เหมียวยกมือไหว้พ่อกับแม่ของธามที่นั่งอยู่ตรงโซฟาในบ้านใหญ่
"มาหาธามเหรอลูก ธามยังไม่เลิกเรียนเลยนะ"
"หนูบอกธามแล้วค่ะว่าหนูจะมาเอาของที่ห้องของเขา แต่ถ้าคุณลุงคุณป้าไม่สบายใจเดี๋ยวหนูรอธามกลับมาก่อนก็ได้ค่ะ"
เธอโทรไปขออนุญาตธามก่อนที่จะมาที่นี่แล้วว่าจะไปเอาของที่เขาให้กับน้องชายของเธอมา แต่ก็กลัวว่าพ่อแม่ของเขาจะไม่สบายใจที่เธอเป็นผู้หญิงแต่เข้าออกห้องผู้ชายเป็นว่าเล่น
"ไม่เป็นอะไรลูก ถ้าธามอนุญาตแล้วลุงกับป้าก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ป้าขอถามอะไรอย่างหนึ่งสิ"
"ค่ะ"
"เรากลับธามเป็นเพื่อนกันหรอ"
"ค่ะ เป็นเพื่อนกัน"
"แต่ป้าว่าลูกชายของป้าไม่คิดแค่นั้นนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณป้า ธามก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรียนอยู่ด้วยกันแล้ว"
"แต่ป้าชอบลูกสะใภ้แบบนี้นะ ขยันทำงานพูดจาดีสุภาพเรียบร้อย"
"เอ่อค่ะ"
เหมียวถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกชมแบบนี้ ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้ดีมากมายเหมือนกับที่แม่ของธามพูดเลย เอาจริงๆ เธอไม่ใช่คนเรียบร้อย แต่เพราะเธอต้องคุยกับผู้ใหญ่เลยต้องวางตัวให้ดูสุภาพเรียบร้อย
"ไปเถอะลูก"
"ค่ะคุณป้า"
เธอรีบเดินขึ้นไปเอาของในตู้ของธามลงมา และจะกลับมาอีกทีหลังจากที่ธามเลิกเรียนแล้ว
ครืด ครืด ครืด
>
"ฮัลโหลว่าไง"
( เข้าไปเอาของมาแล้วหรือยัง? )
"ไปเอามาเรียบร้อยแล้วตอนนี้อยู่ที่บ้าน มีอะไรหรือเปล่า?"
( เปล่าไม่มีอะไร นึกว่ายังไม่ได้ไป )
"อ่อ แล้วไหนเลิกเรียนกี่โมงหรอ"
( ประมาณบ่ายสามอะ )
"โอเค ฉันจะกลับไปทำงานก่อนนะเลิกเรียนแล้วนายก็ค่อยแวะมารับฉันที่บ้าน"
( อือ )
"แค่นี้แหละ"
เวลาผ่านไป
"สวัสดีครับคุณน้า" ธามเดินเข้ามาในบ้าน แต่เขาเจอแค่แม่ของเหมียวเพียงคนเดียว
"สวัสดีจ้ะ มาหาเหมียวหรอ?"
"ครับ"
"นั่งรอก่อนสิลูก เหมียวไปทำงานยังไม่กลับมาเลย ส่วนเจ้าหม่าก็ไปเรียนยังไม่กลับเหมือนกัน นั่งก่อนสิเดี๋ยวน้าเอาน้ำมาให้"
"ขอบคุณมากครับ"
"เห็นเหมียวบอกว่าเราให้เหมียวไปทำงานพิเศษที่บ้านหรอ"
"ครับ ผมอยากให้เธอมีรายได้เพิ่ม งานไม่หนักหรอกครับคุณน้า" ความจริงเธอไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ นอกจากไปนั่งเฝ้าเขาตอนอ่านหนังสือ
"น้าไม่ได้ว่าอะไรหรอกลูก เหมียวน่ะมันน่าสงสาร แทนที่จะได้เรียนต่อเหมือนคนอื่นเขา แต่กลับต้องมาทำงานส่งน้องเรียน น้าเองก็ร่างกายไม่แข็งแรงจะกลับไปทำงานเหมือนเดิมก็ไม่ได้"
"แล้วคุณน้าเป็นยังไงบ้างครับ"
"ก็เจ็บออดๆ แอดๆ นั่นแหละลูก"
"แม่ผมกลับมาแล้ว" เสียงของหม่าน้องชายเหมียวดังมาแต่ไกล "วันนี้ผมซื้อเค้กมาด้วยนะ แม่จำได้หรือเปล่าว่าวันนี้วันเกิดเจ๊เหมียว"
"อย่าเสียงดังสิลูกมีแขกอยู่นะ"
"อ่าวพี่ธามสวัสดีครับ"
"ครับ วันนี้วันเกิดเหมียวเหรอ?"
"ครับพี่ธาม วันเกิดของเจ๊เหมียว"
"แล้วเอาเงินไหนไปซื้อล่ะนั่น?"
"เจ๊ให้เงินผมไปทำรายงานกับเพื่อนเมื่อหลายวันก่อน แต่ผมไม่ได้ใช้ก็เลยเอาไปซื้อเค้กให้เจ๊เหมียว"
"อ๋อ...เอาไปใส่ตู้เย็นไว้ก่อนสิพี่เราจะกลับตอนไหนก็ไม่รู้"
"ครับแม่"
"คุณน้าครับผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวผมแวะมารับเหมียวอีกที"
"จ้ะ"
ธามเดินออกไปขึ้นรถหรูของตัวเองแล้วขับออกไป
เวลาต่อมา
เหมียวเดินเข้าบ้านมาด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนแรง เพราะวันนี้เธอทำงานหนักมากๆ และก็กลับบ้านเกินเวลาด้วย ไม่รู้ว่าธามจะรอเธอนานหรือเปล่า
"กลับมาแล้วเหรอลูก"
"จ้ะแม่"
"ธามมารออยู่ที่นี่พักนึงแล้วนะ แต่ออกไปได้สักพักแล้วล่ะ เห็นบอกว่าจะกลับมาใหม่"
"อ๋อ หนูไปอาบน้ำก่อนแม่เหนียวตัวมากเลย"
"จ้ะ แล้วก็ลงมากินข้าวนะแม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว"
"จ้ะแม่"
เหมียวหอบสังขารของตัวเองขึ้นไปบนห้องก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวด้านล่าง
"สุขสันต์วันเกิดนะเจ๊!" เสียงของน้องชายดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ พร้อมกับเค้กก้อนเล็กๆ ก้อนนึงที่มีเทียนปักอยู่หนึ่งเล่ม
"ไอ้หมา!"
"เจ๊ลืมแน่ๆ เลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเจ๊ แต่ผมจำได้สุขสันต์วันเกิดนะครับ"
"ขอบใจมากนะ" เหมียวถึงกับน้ำตาคลอ ถึงมันจะเป็นเค้กก้อนเล็กๆ ไม่หรูหราแต่มีความหมายสำหรับเธอมากๆ เลย
ถึงแม้ครอบครัวของเธอจะไม่ได้รวยมากมายแต่ก็อบอุ่นมาก เธอทำงานจนลืมจริงๆ ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอเอง แต่แล้วน้องชายกับแม่ของเธอก็ไม่เคยลืมวันสำคัญของเธอเลย นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอได้รู้ว่าทุกคนในครอบครัวของเธอไม่เคยละเลยสิ่งสำคัญของครอบครัวเลย
"มาเถอะแบ่งเค้กกัน"
เหมียวถือเค้กที่น้องชายซื้อมาให้ไปตัดแบ่งเป็น4ส่วน จากนั้นก็แบ่งกันกินในครอบครัว จนกระทั่งธามเดินเข้ามาในบ้าน
"อ้าวธาม กินเค้กด้วยกันมั้ย"
"....." ธามลังเลอยู่เล็กน้อย เพราะเขาไม่ค่อยชอบขนมหวานและขนมที่มีครีมพวกนี้ มันจะทำให้มีไขมันและอ้วนได้ ซึ่งเขาเป็นคนที่ดูแลตัวเองก็ไม่ค่อยชอบขนมพวกนี้เท่าไหร่
"นายไม่กินหรอ?"
"กินสิ" เขาอ้าปากงับเค้กที่อยู่ในมือของเหมียวซึ่งก้อนนั้นเธอกัดกินไปแล้ว
"เฮ้ย นี่ไงเค้กของนาย"
"แต่ฉันอยากกินอันนี้"
"....." เหมียวทำหน้าบูดใส่เขา
"มาพอดีเลยลูกกินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย"
"ขอบคุณมากครับคุณน้า แต่ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เอาไว้คราวหน้านะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นหนูไปบ้านธามก่อนนะจ๊ะแม่ แม่กับไอ้หมากินข้าวกันไปก่อนเลยเดี๋ยวหนูกลับมากินทีหลัง"
"ตามใจ"
เธอเดินไปขึ้นรถของธามซึ่งจอดอยู่ที่หน้าบ้าน ก่อนที่เขาจะขับรถพาเธอไปที่บ้าน
"ทำไมถึงไม่บอกล่ะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ"
"อย่าว่าแต่ไม่บอกเลย ฉันยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน"
"เธอเป็นคนขี้ลืมขนาดนั้นเลยหรอ?"
"ไม่หรอก ฉันทำงานจนลืมอะ"
"หึ! ก็ไม่เห็นต้องทำงานหนักขนาดนั้นเลยนี่นา มาทำงานอยู่ที่บ้านของฉันฉันก็ให้เงินเดือนเธออยู่แล้ว"
"ทำงานอะไรของนายให้นั่งเฝ้านายอ่านหนังสือนี่นะ?"
"ก็นั่นแหละงานของเธอ"
"เฮ้อ นายนี่หนอนหนังสือจริงๆ"
"ฉันมีของขวัญให้เธอด้วยนะ"
"ไหนล่ะ"
"ถึงบ้านก่อนเดี๋ยวบอก" ธามยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
"....."
- ผู้เขียน
