ตอนที่ : 07
1227 คำ
@บ้านธาม
"นายบอกว่าจะมีของขวัญให้ฉัน ไหนล่ะของขวัญ?" เธอทวงถามขึ้น เมื่อเข้ามาในห้องของธามแล้วเขากลับนั่งอ่านหนังสือเฉยๆ แต่เธอกลับอยากรู้อยากเห็นในของขวัญที่ธามจะให้เธอ
"อยากได้ตอนนี้เหรอ?"
"อื้อ อยากรู้ว่าเป็นอะไร"
"....." ธามลุกเดินมาหาเหมียวที่นั่งอยู่บนโซฟา พร้อมกับผลักตัวเธอให้นอนราบลงกับโซฟาอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อที่สวมใส่อยู่ออกไป เผยให้เห็นรูปร่างสัดส่วนมัดกล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวย
"ธะ ธามฉันไม่ได้อยากได้แบบนี้นะ เรายังเด็กอยู่เลยนะ"
"เด็กที่ไหนกัน โตหมดแล้วเนี่ย" ธามไล่สายตามองเรือนร่างของเหมียว
"ไอ้บ้าธาม!"
"....." ธามยิ้มมุมปากก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ๆ เหมียวมาขึ้น ทำท่าเหมือนจะจูบเธอแต่แล้วก็แค่จุ๊บหน้าผากของเธอเพียงครั้งเดียวแล้วปล่อยเธอเป็นอิสระ "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ฉันรู้อยู่ว่ามันไม่ควร"
"....." เหมียวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"มานี่ก่อนสิ"
"ไปไหน?"
"มาเถอะน่า"
เขาพาเธอเดินไปที่ห้องห้องนึงด้านในเต็มไปด้วยอุปกรณ์ออกกำลังกายมากมาย และมันก็กว้างมากๆ ด้วย เหมือนกับว่าของเขาแค่ห้องเดียวแต่กินพื้นที่ไปเยอะมากๆ แต่ก็ไม่แปลกเพราะธามเกิดเป็นลูกคนรวยจะทำอะไรก็ได้เพราะใช้เงินของตัวเอง
"นี่นายจะมีทุกอย่างครบอยู่ในห้องของตัวเองเลยหรอ?"
"ก็ฉันขี้เกียจออกไปนี่นา ที่ฟิตเนสคนเยอะจะตายไป" พูดจบเขาก็เดินไปเล่นเครื่องออกกำลังกาย ปล่อยให้เหมียวยืนดูอยู่เฉยๆ
ผ่านไปสักพัก
เหมียวยืนดูอย่างไม่กระพริบตาหลังจากที่ธามออกกำลังกายไปได้สักพักก็เริ่มมีเหงื่อผุดออกมาตามใบหน้าและตัวของเขา มันดูเซ็กซี่ดูร้อนแรงยังไงก็ไม่รู้ เธอไม่อาจจะละสายตาจากตัวของเขาไปมองที่อื่นได้เลย
ธามที่รู้ว่าเหมียวกำลังจ้องมองเขาอยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มออกมาลับหลังเธอ
เธอเป็นคนแรกที่ได้เข้ามาในห้องของเขา เพราะธามเป็นคนที่เก็บตัวเอามากๆ ไม่เคยพาใครเข้ามาในห้องนอนเลย ขนาดพ่อแม่ก็ยังไม่เคยวุ่นวายในเรื่องส่วนตัวของเขา
"หาวว" หลังจากที่นั่งมองไปได้สักพักเธอก็รู้สึกง่วงจนหาวปากกว้างออกมา
"ง่วงก็เข้าไปนอนสิ"
"ไม่ล่ะ เดี๋ยวกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า" เธอปฎิเสธเขา
"งั้นเดี๋ยวรอแป๊บนึง ฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วจะไปส่งเธอที่บ้าน"
"อือ..."
เธอเดินออกไปนั่งรออยู่ที่โซฟาเหมือนเดิม จากนั้นธามก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ จนกระทั่งออกมาอีกทีเหมียวก็หลับคาโซฟาไปแล้ว
เขาขึ้นแล้วพาไปนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง เพราะมันสบายกว่านอนอยู่บนโซฟา
22:00น.
"เฮ้ย! ฉันเผลอหลับเหรอเนี่ย ตายๆ แม่เป็นห่วงแน่ๆ เลย" เหมียวสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากที่เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนหัวค่ำ
"มันดึกแล้วนอนอยู่ที่นี่ก็ได้"
"ไม่ได้หรอกเดี๋ยวแม่เป็นห่วง ขับรถไปส่งหน่อยสิ"
"ฉันโทรบอกแม่ของเธอแล้ว ว่าเธอหลับไปแล้ว แม่ของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่บอกว่าเธอคงทำงานเหนื่อยมากก็เลยหลับ"
"แต่พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน"
"ป่านนี้แม่กับน้องของเธอคงจะหลับไปแล้วจะไปรบกวนเขาทำไม"
เหมียวนั่งกุมขมับของตัวเอง เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะหลับเลยแต่เหมือนร่างกายของเธอมันอ่อนล้าพอได้อยู่ในที่ที่สบายหน่อยก็เลยเผลอหลับ
"เดี๋ยวพ่อกับแม่ของนายก็ดุเอาหรอก"
"ดุทำไม พ่อกับแม่ของฉันมีเหตุผลมากพอนะ อีกอย่างเราสองคนก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันเกินเลยกันสักหน่อย"
"....." ถึงมันจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่เราก็ไม่รู้อยู่ดีว่าคนอื่นจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าเธอมาพักอยู่ที่บ้านผู้ชายแบบข้ามคืนอย่างนี้
"หรือถ้ามันจะมีปัญหาฉันก็รับผิดชอบเธอได้"
"บ้าน่า แล้วนี่นายนอนตรงไหนอ่ะ"
"ปูที่นอนนอนข้างล่างไง"
"มานอนข้างบนเถอะเดี๋ยวฉันออกไปนอนที่โซฟาเอง"
"ไม่ต้องมาเสียสละหรอกนอนบนเตียงไปนั่นแหละดีแล้ว นอนที่โซฟาปวดหลังจะตาย"
"....."
"อะนี่ของขวัญวันเกิดเธอ ฉันจะให้เธอตอนที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่เธอหลับไปก่อนก็เลยไม่ได้เอาให้"
"ขอบใจมากนะ ว่าแต่เป็นอะไรอ่ะ" เหมียวพลิกดูกล่องเล็กๆ ที่ธามเอาให้เธอ
"ก็ลองเปิดดูเอาเองสิ"
"....." เธอรีบเปิดดูด้วยความอยากรู้ และก็พบว่าด้านในเป็นกำไลข้อมือเส้นเล็กๆ "สวยจังเลย รู้ได้ไงว่าฉันชอบกำไลแบบนี้"
"ก็คิดว่าเธอน่าจะชอบแหละ ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบสร้อยชอบแหวนชอบกำไลข้อมือแบบนี้ไม่ใช่หรอ" เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหมียวชอบอะไรมากเป็นพิเศษ แต่ก็พอจะเข้าใจว่าผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะชอบของสวยๆ งามๆ แบบนี้
"อื้อ แต่ก็ไม่ทุกคนหรอก แต่ฉันชอบกำไลข้อมือเป็นพิเศษ มันสวยดี"
"ฉันใส่ให้นะ"
"อื้อ..." เธอยื่นกำไลข้อมือให้ธามใส่ให้ และมันก็พอดีกับข้อมือของเธอเลย
"ใส่แล้วห้ามถอดเด็ดขาดเลยนะ ถ้าเธอถอดมันออกฉันจะโกรธเธอจริงๆ ด้วย"
"จ้า....ไม่ถอดแน่นอน ว่าแต่นายไปซื้อมาจากที่ไหนหรอราคาเท่าไหร่เผื่อว่าฉันอยากจะไปเลือกดูอีกบ้าง"
"ร้านเพชร"
"ร้านเพชร!?"
"ใช่ร้านเพชร"
"แสดงว่ากำไลข้อมืออันนี้ก็ราคา..."
"ไม่ต่ำกว่าแสน"
"ธาม!!"
"จะตกใจทำไมเล่าแค่นี้เอง ให้ของขวัญวันเกิดทั้งทีมันก็ต้องให้แบบนี้แหละ เดี๋ยวเขาจะหาว่ารวยไม่จริง"
"หนี้ของนายฉันยังใช้ไม่หมดเลย หาหนี้มาให้ฉันเพิ่มอีกแล้วหรอ"
"ให้ก็ส่วนให้ หนี้ส่วนหนี้สิ"
"....." เหมียวนั่งยิ้มเจื่อนๆ จะรับไว้ก็ไม่ได้เพราะถ้าธามใส่เข้าไปในข้อมือของเธอแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะได้ของขวัญวันเกิดแพงมากขนาดนี้ "ทำไมนายถึงดีกับฉันจัง คิดอะไรกับฉันหรือเปล่าเนี่ย?"
"แล้วถ้าบอกว่าคิดจะเชื่อมั้ย"
"....." คราวนี้เธอหน้าแดงเถือกไปหมด
"นอนเถอะพรุ่งนี้ฉันจะไปส่งเธอแต่เช้า"
"คราวหน้าถ้าจะซื้อของขวัญอะไรปรึกษากันก่อนนะ ฉันไม่ได้อยากได้ของแพงแบบนี้ ของขวัญมันจะมีความหมายก็ต่อเมื่อให้จากใจจริงๆ ไม่ใช่ของขวัญที่แพงแต่ราคา"
"แล้วฉันไม่ได้ให้จากใจตรงไหน นี่ฉันขับรถไปเลือกเองกับมือเลยนะ ฉันใส่ใจจะตาย"
"....."
"เขินหรอหน้าแดงเชียว"
"ไอ้บ้าธาม!"
- ผู้เขียน
