“คุณมาร์ลิกซ์คะ~” เสียงใสคุ้นเคยดังเข้าโสตประสาทของมาร์ลิกซ์ที่กำลังแต่งตัวเตรียมออกไปทำงาน ยูริเดินนวยนาดเข้าไปสวมกอดคนรักหนุ่มจากข้างหลัง กลิ่นหอมประจำตัวที่ฟุ้งกระจายออกมาพานทำหัวใจดวงน้อยสั่นไหวได้ไม่ยาก
“อยากได้อะไร ทำไมถึงมาอ้อนตั้งแต่เช้าแบบนี้”
“จะไปทำงานแล้วเหรอคะ?”
“ใช่ วันนี้งานน่าจะไม่เยอะ คงได้กลับเร็ว เดี๋ยวตอนเย็นพาไปกินอาหารอร่อยๆ ข้างนอก”
“อยู่บ้านคนเดียวเหงาจัง”
มาร์ลิกซ์คลี่ยิ้ม ก่อนจะหมุนตัวกลับมาหาคนรักสาวที่ยังคงใช้สองแขนกอดรัดเอวอยู่ สายตาคมเข้มมองใบหน้าหวานละมุนที่กำลังแหงนขึ้นมองด้วยความรู้สึกเอ็นดู มือหนาเลื่อนมือลูบหัวทุยเบาๆ
“จะรีบกลับมา” พูดจบก็โน้มใบหน้าลงไปจุมพิตลงกลางหน้าผากยูริหนึ่งครั้ง
“ฉันไม่อยู่อย่าดื้อและอย่าซนเข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้วค่าาา” เขาย้ำกับเธอแบบนี้ทุกวันจนท่องจำได้ขึ้นใจแล้ว
“จะให้ควินต์อยู่เป็นเพื่อน อยากได้อะไรก็บอกมัน”
“วันนี้
