ราวกับโลกทั้งใบของเธอหยุดเคลื่อนไหวลงเมื่อได้ยินชื่อของชายหนุ่มที่เธอรอคอยมานานหลายปีออกจากปากของชายขี้เมา หัวใจเต้นแรงไม่ต่างจากแผ่นดินที่กำลังสั่นไหวอยู่หลายริกเตอร์
แม้ไม่เห็นหน้าค่าตาคนข้างหลัง หากแต่วิธีการพูดและน้ำเสียงโทนนั้นอดทำให้คิดไม่ได้เลยว่าเขาคือ…คนๆ นั้น
“กลับกันเถอะครับนาย” ด้วยความไม่อยากให้เจ้านายเสียโอกาสในการเจรจาขอทำธุรกิจร่วมกับคนตรงหน้า จึงพยายามเกลี่ยกล่อมให้เจ้านายยอมถอยออกมา
“ขอโทษที่เสียมารยาท ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ” ชายขี้ขยับเรียวปากพูดขึ้น
“ถ้ารู้แล้วก็กลับไป อย่ามากร่างแถวนี้” ชายหนุ่มที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ แววตาคมเข้มเต็มไปด้วยความเย็นชาทำให้ชายขี้เมาทำอะไรไม่ถูกนอกจากยอมถอยออกมาแต่โดยดี
คนตรงหน้าไม่ใช่คนที่ตัวเองควรไปต่อกรด้วย ไม่มีใครไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ อลัน ลูกชายคนเดียวของออสติน ที่เกิดในตระกูลมาเฟียเก่าแก่ที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง
