“อื้อ…” เสียงในลำคอดังเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาท่ามกลางไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศของโรมแรมหรูระดับห้าดาว แพขนตางอนกะพือไปมาถี่ๆ ก่อนที่เปลือกตาจะเริ่มเปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุน
เบลินดากวาดสายตามองไปรอบห้องสี่เหลี่ยม ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงลอยวนเวียนในหัวไม่หายไปไหน กว่าอลันจะยอมให้เธอพักแสงอาทิตย์แรกของเช้าวันใหม่ก็กระจายไปทั่วมหานครแล้ว
ความสวยงามตรงกลางกายปวดระบมทำให้เธอไม่กล้าขยับเขยื้อนร่างกายไปไหน เธอฝืนความเจ็บปวดประคองร่างบอบช้ำขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง จู่ๆ ในหัวก็เริ่มตั้งคำถามขึ้นมาว่า เขาหายไปไหน…
แกร๊ก
ความสงสัยหายไปเมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออก อลันเดินออกมาในสภาพสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยในโทนสีดำทั้งตัว สายตาคมเข้มจ้องมองหญิงสาวที่นั่งมองตัวเองอยู่
“เลขบัญชีธนาคารอะไร”
“….” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเมื่อเขาเอ่ยถามหมายเลขบัญชีธนาคาร สายตาหลุบจากใบหน้าของเขามามองมือเล็กตัวเองที
