เบลินดาเดินตามอลันออกมาจากลิฟต์ หญิงสาวเลี่ยงการสบตาจากผู้คนที่เดินสวนไปมา พยายามทำตัวเป็นปกติเพื่อไม่ให้คนรอบข้างสงสัยว่าไปทำอะไรมา
“เอ่อคือว่า…” เธอพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับแขนของเขาที่เดินอยู่ข้างหน้า ทำให้เขาหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง “เดี๋ยวเบย์กลับเองก็ได้ค่ะ”
“ตามใจ”
มาเฟียหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะตวัดสองเท้าเดินออกไป ทิ้งให้เบลินดายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่หลงรักมาหลายปีจนกระทั่งเขาหายลับสายตาไป
เธอเดินออกมาทางประตูหน้าของโรงแรมด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามา แม้เรื่องราวเมื่อคืนจบลง หากแต่ความรู้สึกจากการโดนเขาสัมผัสยังไม่หายไป ยังจดจำได้ทุกอย่างไม่ลืมเลือน
ครืด ครืด~
เสียงโทรศัพท์ช่วยฉุดดึงเธอออกจากภวังค์ความคิดจากเรื่องราวเมื่อคืน เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครโทรมา พอรู้ว่าเป็นน้องชาย จึงปัดหน้าจอแล้วยกขึ้นแนบใบหู
“ว่าไงไบรท์”
