“เรามาคบกันเถอะ มาเป็นผู้หญิงของฉัน”นีรชานิ่งไปด้วยความ ตกใจเพราะไม่คิดว่าพายุจะขอเธอคบ ไม่สิ คนที่พายุกำลังงพูดด้วยตอนนี้คือพราวดาวต่างหากแต่ในเมื่อโภาพเธอเป็นเพียงคนอาศัยร่างเธอจึงจนนีรเห็นแก่ความสุขของตัวเองไม่ได้
ในตอนนั้นเองดวงจิตนีรชาถูกบางสิ่งบางอย่างนำพาไปยังสถานที่หนึ่ง ซึ่งเธอก็ต้องตกใจเพราะเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เป็นชุดของเธอเองและเป็นเสื้อผ้าชุดเดียวกับวันที่เธอหลุดเข้ามาในนี้ ทว่าร่างกายของเธอกลับโปร่งแสงเจิดจ้า แม้ไม่ได้ล่องลอยอยู่ในอากาศแต่ก็ไม่ต่างจากดวงวิญญาณสักนิดเพราะเธอในตอนนี้มีเพียงรูปกาย ไม่มีใครมองเห็นและได้ยินเสียงของเธอ
ในระหว่างกำลังสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น นีรชาที่บัดนี้ปรากฏเป็นร่างตัวเองก็ได้ยินเสียงเหมือนมีเด็กคุยกันเธอจึงมองไปยังเบื้องหน้าเห็นเป็นหนองน้ำขนาดใหญ่ กายโปร่งแสงเดินไปยังสะพานไม้เก่า ๆ จนมองเห็นว่ามีเด็กผู้ชายสองคนกับเด็กผู้หญิงหนึ่งคนพายเรือเก็บดอกบั
