พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน ขนาดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนีรชายังอ้าปากหาวหวอด ๆ ไปหลายรอบ พายุเลยว่าจะขอตัวกลับเพราะเขารู้ว่าพราวดาวทำงานเหนื่อยมาทั้งวันเลยอยากให้รีบพักผ่อน
"งั้นวันนี้ฉันกลับก่อนก็ได้"
"ไม่เอานายจะรีบกลับไปไหนพึ่งมาเอง" นีรชารีบสลัดความง่วงทิ้ง ต้องเป็นเพราะเส้นก๋วยเตี๋ยวไปรวมกันอยู่ในท้องแหง ๆ เธอถึงได้ง่วงขึ้นมากะทันหันแบบนี้
"ถ้าฉันกลับเธอจะได้ไปนอนไง" พายุเอามือลูบผมพราวดาวไปด้วย
"ถึงนายอยู่ฉันก็นอนได้แต่ไม่ใช่ว่าฉันจะให้นายอยู่แล้วฉันจะไปนอนนะคือฉันหมายถึง..." พายุเงียบฟังอย่างตั้งใจเพราะพราวดาวที่เขารู้จัก ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมองเขาด้วยออดอ้อนแบบนี้
"นายช่วยอยู่จนฉันหลับได้ไหมค่อยกลับ…" คราวนี้ไม่ใช่เพียงสายตาที่จะทำให้พายุยอมใจอ่อน เธอยังเอามือไปเกาะแขนเขาอีกด้วย
"เอางั้นก็ได้"
"งั้นอุ้มฉันเข้าไปในห้องนะ" ไม่ใช่แค่พูดเธอยังกางแขนออกเหมือนเด็กน้อยรอให
