“อยู่กับฉันเถอะนะ”
ขอโทษนะพราวดาว ดวงตาคู่หมองจ้องมองชายหนุ่มขณะขอโทษต่อเจ้าของร่าง คนเดียวที่นางร้ายของเธอจะมองด้วยสายตาวิงวอนคงมีเพียงเหนือเมฆ ความรู้สึกละอายใจเหมือนทรยศต่อความรักของเพื่อนอัดอั้นในอก ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะสลัดความรู้สึกผิดพวกนี้ออกจากใจได้
ด้านพายุยอมรับว่าเขาก็รู้สึกดีทว่าดวงตาคู่สวยของพราวดาวมีบางอย่างซ่อนอยู่ ซึ่งเขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้ รู้เพียงว่าหลังประสบอุบัติเหตุคราวนั้นพราวดาวเหมือนเป็นคนสองบุคลิก และหนึ่งในบุคลิกที่ว่านี้มีผลต่อหัวใจและการกระทำของเขา
“ขอโทษนะที่พี่มาช้า” ทันทีที่ได้ยินเสียงดังเข้ามาทั้งคู่ก็ปล่อยมือออกจากกันโดยอัตโนมัติแต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาเนตรนภาอยู่ดี
“อ้าว อยู่ด้วยเหรอคะเนตรนึกว่าคุณหมอกลับไปแล้วซะอีก” ผู้จัดการสาวเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรเหมือนเช่นทุกครั้ง หากแต่อีกฝ่ายกลับแสดงสีหน้าเรียบเฉยทว่าเนตรนภาก็สังเกตเห็นความผิดปกติที่ชายหน
