"ฉันว่านายแปลกๆนะ" นีรชาไม่ได้เมามากบวกกับแสงสว่างจากโคมไฟจึงเห็นว่าใบหน้าเกลี้ยงเกลามีเหงื่อเต็มไปหมด
"แปลกอะไรก็บอกไม่ได้เป็นอะไรไง" พายุพยายามอย่างมากที่จะไม่สบตาอีกฝ่ายพร้อมบอกตัวเองให้ออกไปจากห้องพราวดาวเป็นการด่วน ไม่อย่างนั้นแล้วสัญชาตญาณความเป็นชายสั่งให้เขาทำอะไรบ้า ๆ ลงไปก็ได้
นีรชาสรุปเองเออเองว่าพายุตกอยู่ในอาการเมาเพราะตอนอยู่ที่ร้านเขาอาสาดื่มเหล้าแทนเธอไปตั้งหลายแก้ว เมื่อคิดได้แบบนี้แล้วเธอจึงดึงร่างหนาของพายุลงไปหาตัวเอง
"นี่นายเมาใช่ไหม" คนตัวเล็กเอียงคอถามแกมจับผิดก่อนจะใช้มือทั้งสองยึดไหล่กว้างแล้วโน้มตัวขึ้นไปใกล้อีกฝ่ายมากกว่าเดิม ใกล้ชนิดที่ทำให้พายุกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่เพราะต้องอดทนอดกลั้นกับอารมณ์ร้อนรุ่มที่ต้องการประทุออกมา
"ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย" แม้เจ้าตัวจะปฏิเสธเสียงแข็งแต่อาการผิดปกติทำให้คำพูดของพายุเชื่อถือไม่ได้ เวลานี้เขาไม่ต่างจากผู้ร้ายปากแข็งต้องรอให้
