“ปะป๊า”
[ว่าไงลูก]
“ปะป๊าทำอะไรอยู่”
[อ่านเอกสารอยู่ค่ะ หนูเป็นยังไงบ้าง]
“หนูเพิ่งสอบเสร็จ...”
[…]
“ปะป๊าถ้าหนูมีแฟนล่ะ” น้ำเสียงที่เคยสดใสพลันแผ่วเบาลง
[ลูกแมวสามขวบจะมีแฟนแล้วเหรอ อยู่ให้ปะป๊าเลี้ยงก็ได้นะ]
“หนูก็อยากมีคนให้อ้อนเหมือนที่ปะป๊าอ้อนหม่าม้า”
[เขาดูแลหนูดีไหมลูก]
“ดีค่ะ”
[อืม ถ้าว่างก็พาเขามาเจอปะป๊าบ้างนะ]
“ปะป๊าไม่ห้ามเหรอ?”
[นับตะวันโตแล้ว หนูเลือกทางเดินชีวิตเองได้เลยค่ะ รวมถึงคนที่หนูรักด้วย เสียใจเมื่อไหร่ค่อยกลับมาให้ปะป๊ากอด]
“ฮือ หนูรักปะป๊าที่สุดในโลกเลยย”
[อย่าลืมบอกพี่ตฤณด้วยนะ]
“ค่ะ”
สายถูกตัดไปแล้ว แต่ทว่านับตะวันยังคงมองโทรศัพท์ในมืออยู่แบบนั้น แพขนตางอนสวยขยับไหวน้อยๆ ยามที่นับตะวันกะพริบตา สิ่งที่วุ่นวายภายในใจกำลังทำให้เรียวคิ้วขมวดมุ่น ก็ยังดีที่ปะป๊าไม่ได้ว่าอะไร ทำให้เด็กน้อยรู้สึกโล่งใจไปไม่น้อย
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์จ้ำจี้มาเมื่อคืน
