01.00 น.
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเท้าเข้ามาหยุดนิ่งก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมลวกๆ ลมหายใจถูกพ่นออกมาแรงๆ หนึ่งที จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะกลับไม่เกินเที่ยงคืน แต่ไอ้ตฤณมันกลับรั้งให้อยู่จนลากยาวมาถึงตอนนี้ รู้แหละว่ามันแกล้งแต่ก็อดหงุดหงิดใจไม่ได้ เลยต้องยกเหล้าขึ้นดื่มแก้เครียด ไม่ถึงกับเมาแต่ก็มีอาการมึนหัวเล็กน้อยบวกกับใบหน้าที่แดงก่ำ
ภายในห้องเงียบสงบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานอย่างชัดเจน พอร์ชวางเสื้อหนังและกุญแจรถไว้บนโต๊ะ ก่อนจะสาวเท้าไปยังห้องนอนที่ด้านในมีลูกแมวน้อยนอนหลับอยู่แน่ๆ
ท่อนขาเรียวหยุดชะงักนิ่งงันอย่างกะทันหันเมื่อสายตาเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า น้ำลายถูกกลืนลงคอด้วยความยากลำบากจนเห็นลูกกระเดือกขยับไหวเด่นชัด ดวงตาสีรัตติกาลมองภาพตรงหน้าตาไม่กะพริบ สองขาชะงักนิ่งเพราะก้าวเท้าไม่ออก ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย รู้สึกได้ว่าลำคอแห้งผาก
พอร์ชใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก
