“เราจะไปกันกี่โมงเหรอ”
“สักเย็นๆ ค่ะ”
พอร์ชอ้าแขนรับคนตัวเล็กที่ปีนขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะสวมกอดรอบเอวบางเอาไว้อย่างถนอม กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลราวกับขนแมวคลอเคลียอยู่บริเวณปลายคางให้ความรู้สึกจั๊กจี้ น้องแหมะแก้มลงยังแผ่นอกกว้างของคนพี่แล้วขยับถูไถด้วยความออดอ้อน
“อ้อนเหรอ”
“แล้วอ้อนได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
หลงจนหัวปักหัวปำเหมือนคนโดนของ น้องอยากได้อะไรพอร์ชก็ตามใจทุกอย่าง เทียวรับเทียวส่งแม้ในวันที่ไม่มีเรียน นับตะวันกลายเป็นตุ๊กตาหน้ารถสปอร์ตสีดำคันหรูของพอร์ชไปโดยปริยาย
“แล้วคนอื่นไปพร้อมเราไหมอ่า”
“แยกกันไปค่ะ”
วันนี้มีเทศกาลดนตรีที่จัดขึ้นในลานกว้างของมหาลัย ซึ่งนักดนตรีก็คือเด็กในมหาลัยนั่นเอง มันเป็นลานกว้างที่โอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ ซึ่งงานนี้เป็นงานเปิด บุคคลภายนอกสามารถเข้ามาชมดนตรีได้ นั่นจึงทำให้นอกจากมีดนตรีให้ดูแล้วยังมีบูธขายอาหารต่างๆ อีกด้วย
ถือว่าเป็นเทศกาลดนตรีครั้งยิ่งใหญ่ข
