ท้องฟ้าเริ่มทอประกายสีส้มจางๆ อีกทั้งยังเจือไปด้วยสีชมพูอ่อนเหมือนกับสายไหมที่นับตะวันเคยกินเมื่อยามเป็นเด็ก ท่อนขาเรียวก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยจังหวะสม่ำเสมอตรงไปยังจุดชมพระอาทิตย์ตกดิน เด็กน่ารักเดินเคียงข้างพี่ชาย ซึ่งด้านหลังถูกประกบด้วยร่างสูงใหญ่กลิ่นหอมเย็นแบบที่นับตะวันชอบ
แผ่นหลังบางสัมผัสเข้ากับอกแกร่งบางจังหวะที่ชะลอฝีเท้า รอยยิ้มสวยถูกจุดขึ้นยังมุมปากน้อยๆ เมื่อนับตะวันนึกอยากกลั่นแกล้งคนที่เดินตามหลังมาติดๆ ทุกคนกำลังสนใจกับปลายทางข้างหน้า เลยไม่มีใครสนใจเจ้าลูกแมวตัวน้อยที่กล้าหาญไปอวดเก่งกับหมาป่าตัวโต
นับตะวันเดินๆ หยุดๆ อยู่แบบนั้น จนพอร์ชทนไม่ไหว คว้าเอวบางมาจับไว้แล้วก้มลงกระซิบข้างใบหูขาว
“ซน”
“คิกๆ พี่พอร์ชชนหนู”
กระซิบตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเบาเพราะกลัวตฤณภพที่เดินเร็วกว่าหนึ่งก้าวจะได้ยิน
พอร์ชเอ็นดูเจ้าเด็กตรงหน้าจนอยากจับมาฟัดปากให้ร้องงอแง นับตะวันนับวันก็ยิ่ง
