เต็นท์ถูกเปิดออกช้าๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนคนด้านในที่กำลังจมอยู่ในห้วงนิทรา เมื่อเข้ามาด้านในแล้วมือหนาจึงรีบรูดซิปปิดเต็นท์ทันที เพราะกลัวว่าลมหนาวจะเข้ามาด้านใน
ดวงตาสีรัตติกาลทอดสายตามองคนตัวเล็กที่นอนขดจมอยู่ในผ้านวมผืนหนาเหมือนลูกแมวตัวน้อย โผล่มาเพียงแต่เสี้ยวหน้าให้ได้เห็นแพขนตางอนงาม พอร์ชเอื้อมมือเข้าไปลูบผมน้องเบาๆ ด้วยความทะนุถนอม สัมผัสอ่อนโยนทำให้คนที่จมอยู่ในห้วงนิทราเริ่มขยับตัวน้อยๆ เปลือกสีไข่มุกเปิดขึ้นด้วยจังหวะเชื่องช้า เพราะผู้เป็นเจ้าของยังคงอยู่ในอาการงัวเงีย นับตะวันเหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่น รู้เพียงแค่ว่ามีคนเข้ามาในเต็นท์ ก็คงจะเป็นพี่ชายของเขานั่นแหละ
“พี่ตฤณน้องหนาว” น้ำเสียงอู้อี้เอ่ยขึ้นแผ่วเบา พร้อมกับซุกใบหน้าลงที่ผ้านวมผืนหนาอีกครั้ง
นับตะวันตัวสั่นน้อยๆ เพราะอากาศที่หนาวเย็นยามค่ำคืน ใส่เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ถุงเท้านุ่มๆ ก็แล้ว แต่ก็ยังหนาวสั่นอ
