“ทำใจดีๆ เอาไว้นะจ๊ะ”
“ไกลหัวใจตั้งเยอะครับคุณยาย” ภีมพูดขำๆ เมื่อเห็นท่าทีของคุณยาย
“เราน่ะพูดได้ แม่ตะวันเขากลัวเลือดจะตายไป”
“ห้ามเป็นลมเด็ดขาดนะ ถ้าไม่เป็นลมจะให้อมยิ้มเป็นรางวัล” ภีมแหย่เด็กสาว เธอกะพริบตาปริบๆ ทำให้คุณยายถึงกับหัวเราะ
“แม่ตะวันไม่ใช่เด็กสิบขวบนะถึงจะได้เอาอมยิ้มมาหลอกล่อ แม่ศรีได้หรือยังล่ะ” ท่านหันไปเอ่ยถามสมศรีอีกรอบ
“ได้แล้วค่ะคุณ” สมศรีรีบนำอุปกรณ์ทำแผลมาปฐมพยาบาลคนที่นอนหน้าซีดอยู่บนแคร่ไม้ของคุณยายจิตรา
คุณยายจิตราหยิบยาดมมาจ่อที่จมูกของเด็กสาว ก่อนจะปลอบประโลมให้คลายจากความหวาดกลัว
ทานตะวันกลัวเลือดตั้งแต่เด็ก และยิ่งกลัวเพราะบิดามารดาประสบอุบัติเหตุเลือดไหลนองพื้น ในขณะที่ตนเองรอดมาได้แค่คนเดียว นั่นจึงทำให้เป็นความหลังฝังใจ
หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ท่านก็ให้สมศรีพาเด็กสาวไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้สบายตัว แล้วจะได้กินข้าวและกินยา
“ก
