“ขอโทษที” ดาเรนเอ่ยด้วยสีหน้าเก้อๆ ด้วยความอายเพราะ
ลืมตัว “ผมบ่นมากไปหน่อย มันอดหงุดหงิดไม่ได้น่ะ”
นิกษาอมยิ้ม มองเขาแล้วก็เข้าใจว่าดาเรนคงจะเครียดจริงๆ นั่นแหละ และอีกอย่างการประชุมวันนี้ก็เป็นเรื่องสำคัญเสียด้วย เขาจะ
หัวเสียเพราะโดนขัดใจก็ไม่แปลกอะไร เพราะคนอย่างดาเรนใช่จะยอมทนให้คนอื่นขัดใจเขาได้
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ฉันเข้าใจ”
หญิงสาวตอบกลับเพื่อให้ชายหนุ่มสบายใจ
“แล้วคุณล่ะ” ดาเรนเปลี่ยนเรื่องพูด ขณะที่จูงมือเล็กของคนเป็นภรรยาไปนั่งด้วยกันที่โซฟา “ไปทำอะไรมาบ้างวันนี้”
นี่เป็นคำถามที่เขามักจะถามหญิงสาวทุกวัน ถึงเธอจะอยู่กับเขาด้วยเงื่อนไข แต่ดาเรนก็รู้ว่าตนเองไม่ได้อยู่กับนิกษาเพราะเงื่อนไขเรื่องลูกอะไรพวกนั้นแล้วตั้งแต่วันนั้น...
วันที่เขาได้รู้หัวใจตัวเอง...
ตั้งแต่วันนั้นดาเรนจึงทำทุกอย่างเหมือนที่คนเป็นสามีภรรยาควรจะเป็น ถึงจะไม่ได้พูดอะไรออกมาตรงๆ แต่เขาเชื่อว่าอีกไม่นา
