นิกษาได้แต่กลืนน้ำลายกับความเอาแต่ใจของชายชรา อดคิดไม่ได้ว่าช่างสมกับเป็นปู่หลานกันโดยแท้ แม้กระทั่งการบงการคนอื่น ก็ทำได้อย่างลื่นไหลเป็นธรรมชาติอะไรอย่างนี้!
“คือ…หนูต้องไปโรงพยาบาลด้วยค่ะ” นิกษาอ้อมแอ้มปฏิเสธอีกครั้ง และคราวนี้การอ้างถึงบิดาผู้เจ็บป่วยของเธอ จะทำให้อีกฝ่ายเห็นใจขึ้นมาครามครัน
“อ้อ…ปู่ลืมไป” ปีเตอร์พยักหน้าช้าๆ ด้วยสีหน้าเข้าอกเข้าใจ แล้วเลิกคาดคั้นเธอเรื่องการย้ายมาอยู่คฤหาสน์เดียวกับท่านแล้ว “แล้วพ่อของเราเป็นยังไงบ้างล่ะช่วงนี้” ชายชราเปลี่ยนเรื่องถาม เพราะรู้ดีว่านิกษาไปเยี่ยมบิดาที่โรงพยาบาลทุกวัน และมักจะแวะมาหาท่านเกือบทุกวันเช่นเดียวกัน
…ถ้าไม่โดนไอ้แดนหลานชายของเขาฉกตัวไปเสียก่อน!
“อาการเหมือนเดิมค่ะคุณปู่”
นิกษาตอบด้วยสีหน้าวิตกกังวลนิดหน่อย ซึ่งไม่สามารถเล็ดลอดสายตาของชายชราไปได้
“คนแก่ก็อย่างนี้ล่ะนะ” ปีเตอร์ปลอบใจหลานสะใภ้ “ปู่เองก็ล้มเจ็บหนักไปทีนึง โ
