“ขอบใจ” ดาเรนตอบ ก่อนจะสั่งต่อไปว่า “ยังไงถ้ามีเรื่องด่วนก็รับไว้ก่อนนะ ฉันคงจะไม่ว่างไปจัดการสักสองสามวัน”
นิกษาสภาพจิตใจไม่ดีเลย อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากทิ้งให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความเศร้าโศกเพียงลำพัง ในฐานะสามี...และคนที่รักเธอ เขาทนเห็นเธอมีสภาพเช่นนี้ไม่ได้
ความเจ็บปวดของเธอเขาเองก็ไม่ต้องการเห็นมัน เขาอยากให้เธอมีรอยยิ้มที่สดใส หรืออย่างน้อยก็ไม่ได้ร้องไห้อย่างทรมานเจ็บปวดเจียนตายแบบนี้
น้ำตาของเธอเหมือนอาวุธที่ทำร้ายจิตใจของเขา
“ไม่มีปัญหาครับ” จอร์แดนรับปากอย่างรวดเร็ว “ตารางงานช่วงนี้พอจะสับหลีกได้ ผมจะให้คุณได้พักสักสองสามวัน”
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรครับ”
พอหมดธุระแล้ว ดาเรนก็หันมาให้ความสนใจกับคนที่ร้องไห้ซบอยู่กับอกของเขาอีกครั้ง มือใหญ่กระชับร่างเล็กแน่น แล้วบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อ่อนโยน
“ที่รัก…เรากลับกันเถอะนะ”
“ฉันจะทำยังไงดีคะ...ฉันจะทำยังไงดี พ่อของฉัน...พ่อ.
