ภายในงานพิธีศพนั้นมีคนไม่กี่คนที่มาร่วมงาน ดาเรนกวาดตามอง
แล้วมีไม่ถึงยี่สิบคนเสียด้วยซ้ำ นอกจากเขาจอร์แดนและอาเธอร์แล้ว ส่วนใหญ่เป็นคนรู้จักที่สนิทชิดเชื้อกับนิกษาและผู้ตายทั้งสิ้น และนี่เป็นครั้งแรกที่ดาเรนได้รู้จักและพบหน้าค่าตาเพื่อนๆ ตลอดจนคนรู้จักของนิกษา
ตลอดระยะเวลาที่ยืนอยู่ในมุมสงบของตัวเอง ดาเรนเห็นนิกษาหน้าซีดเผือดและซับน้ำตาแทบจะตลอดเวลา ใจเขานึกอยากเข้าไปโอบกอด ปลอบประโลมเธอให้คลายความเศร้า แต่ก็เข้าไปไม่ได้สะดวกนัก อีกอย่างเขาคิดว่าการให้เธอได้เจอกับเพื่อนฝูงหรือคนรู้จักคนอื่นบ้างนอกจากเขาอาจจะทำให้นิกษาลืมความเศร้าไปได้บ้าง เผื่อคนอื่นจะช่วยปลอบให้นิกษาดีขึ้นได้บ้าง เพราะแค่สามวันที่ผ่านมา นิกษาดูผ่ายผอมลงไปมากอย่างน่าใจหาย แถมเธอเริ่มป่วยแล้วด้วยเพราะเมื่อเช้าเธอก็อาเจียน ซึ่งมันทำให้ดาเรนไม่สบายใจเอาเสียเลย
“คุณไหวหรือเปล่า หน้าคุณซีดมากเลยนะ”
ดาเรนขยับเข้าไปหานิกษาใน
